Προχώρα Ρηνιώ

Και κάθε φορά που αποφάσιζε να του μιλήσει 
κάτι την σταματούσε. Το πρώτο πράγμα 
που αποδέχθηκε ήταν πως εκείνο το κάτι
ήταν εκείνος ο ίδιος .Ίσως και να την τρόμαζε πια 
Τόσες αλλαγές σε μια όψη δε θα μπορούσε 
να τις φανταστεί.Η Ελευθερία βλέπεις 
δεν είχε φύλλο.Μα πάντα βάδιζε 
περισσότερο γερμενη στο ανδρικό φύλλο.
Η ευαισθησία ένα όπλο που χρησιμοποιειται 
κατά το δοκούν. 
Εργαζόταν και οι δυο στον ίδιο χώρο 
Συνάδελφοι και συναδέλφισες . 
Για κείνον ήταν η κάθε φωνή ανθρώπινη συμπεριφορά.
Για κείνη απρέπεια και προδοσία 
Στολίζονταν με πλουμιστά φορέματα από μύριες σκοτεινές δαντέλες 
Ποιος μετρά ψυχές !
Στον κόσμο του ρεαλισμού ολα βάδιζαν 
σύμφωνα με τον νόμο της σιωπής .
Κι αφού τίποτε δεν θες να αποδείξεις 
τότε απλά σωπαίνεις .
Ήξερε ποια ήταν ήξερε τι ζητούσε και σίγουρα 
οι πόλεμοι για αυτήν είχαν τελειώσει .
Πάλευε καθημερινά για τόσα άλλα 
μα τα συναισθήματα πάντα πίστευε 
πως αυθόρμητα κυλούν.
 Όχι ούτε και η ίδια ήταν από αυτούς που άφηνε 
να φανούν πολλά. Δειλία ; μπορεί . 
Μα εκείνη ήταν δειλή εκείνος με το θάρρος 
τι έκανε για να την μάθει , να τον μάθει . 
Τίποτα. Κι έτσι ανάμεσα στο τίποτα χάθηκαν .
Έμειναν μόνο εκείνες οι πικρίες για τον καθένα 
εκείνες που χωρίς λόγο δόθηκαν . 
Μα που ξέρεις μικρός ο κόσμος κι ίσως κάποτε
βρεθούν .Περνά η ζωή. Πόσες φορές 
το διάβαζε το άκουγε,καμιά φορά γελούσε
με ένα ερώτημα που της έρχονταν στα χείλη .
Αυτά που λες τα πιστεύεις ήθελε να ρωτήσει . 
Κι ύστερα σκεφτόταν πως έκανε ακριβώς το ίδιο. 
Είχε δίκιο τελικά ο μπάρμπα Κώστας 
της γειτονιάς της που έλεγε.. 
Μοιάζουν τόσο οι άνθρωποι , 
αυτό που σου παίρνουν αυτό σου δίνουν.
Ίσως κάποτε να αλλάξουν τα στοιχειά
του κόσμου μας κι έτσι θα μάθουν κι οι παπαρούνες
να μιλούν με τα πουλιά .
Η ιστορία της μου θύμισε λίγο τη γιαγιά 
που κάθε φορά που δεν προσπαθούσα να κάνω κάτι
νομίζοντας πως δεν το μπορώ 
μου λεγε καντο κι ας ειναι λάθος. 
Κι έτσι προχώρησα σκονταφτοντας κι ορθώνοντας 
το μπόι . Με ματωμένα γονaτα κάποιες φορές 
απ το κυνηγητό ή το κρυφτό 
μα με την γλύκα της χαράς του παιδιού που έτρεχε.
Τελικά τόσο ίδιος ο κόσμος απ όπου κι αν 
τον κοιτάξεις κάτι δικό σου φορά 
κάτι δικό του σου χαϊδεύει τα μαλλιά . 
Προχώρα Ρηνιώ τα καλύτερα θαρθουν!