Απών .. στο τώρα

Θαρρεις και ειχε πετρωσει 
τούτα τα νέα της παγωναν τα σωθικά 
εκλεισε κι η χαραμάδα .
Αναζητούσε τους κόπους 
στα σκουληκιασμένα πατώματα 
Τούτο το μελάνι στο στόμα της πικρό και ξένο
κι εκεινο το χέρι έλειπε 
κάθε που το χρειαζόταν έλειπε 
Ερχόταν μετα για να βρει το χαμόγελό της 
κι ετσι έμαθε το τωρα της 
μονά μετρούσε .. εκεινη μόνο εκείνη 
Μα τωρα πονουσε ..
τωρα της παιρναν τους τοιχους 
που επαιζε παιδί 
τωρα η ιδια θα θελε να κουρνιάσει 
στην αγκαλιά του μπαμπα και της μαμας 
τωρα γαμωτο 
ενα μικρό παιδι ηταν 
που δεν ηθελε να ξεσπιτωθει 
απ το δωματιο του τα παιχνιδια του 
Αναψε ενα ακόμη τσιγάρο 
Θα περάσει κι αυτό .. ψελισε 
Ετσι εγινες δυνατή 
Τι μαλακίες .. ποιος τη ρωτησε ποτε 
αν ήθελε να γίνει; 
έλα σταμάτα να κλαις και αυριο θα ναι μια άλλη μερα 
ναι ρε γαμωτο το ξέρω ..φωναξε 
και τα μάτια της ετρεχαν 
Η ιδια πάντα φωνή .. αυτη η γνώριμη δικιά της 
Καληνύχτα .. τωρα 
Αυριο .. θα σηκώσει τα πόδια να κρατησει το κεφάλι 
Αυριο .. ήλιος !