Κάθε χάραμα κι ενα καινούργιο λουλούδι

Κάθε χάραμα κι ένα καινούργιο λουλούδι 

Ο βασιλικός μοσχοβολά στη γλάστρα 

κι εκείνη κορδωμένη για το αγκάλιασμα 
της ρίζας του βυζαίνει τη ρόγα του ήλιου

Γύρισα τα μάτια στο φως της γιαγιάς 

σαν να θελα να κρατήσω τη φούστα της 

στριφογυρίζοντας τις άκρες της ,

την ώρα που κείνη έκοβε μερικά κλωνάρια 

να τα στεγνώσει στον ήλιο πως έλεγε 

να χει τη ζεστασιά στο λαιμό ο χειμώνας .

Χρόνια μου ζυμωμένα με το ψωμί στην άνοιξη

και το σιμιγδάλι του χαλβά στον ουρανίσκο

του γεμάτου κουταλιού αιώνιας αθωότητας

Τ άκουσες γιαγιά; τζαμί η Αγια Σοφιά 

Άρχισαν πάλι τα νταούλια να χτυπούν 

την απλωσιά του μίσους .

Οι Τουρκαλάδες θα πουν στα εγγόνια τους 

πως νίκησαν τους γκιαούρηδες 

Οι  Έλληνες  θα ιστορούν στα νιούτσικα 
φυντάνια τους το άσβηστο κερί 
του καπετάν οχτρού κι έτσι πάλι η ιστορία 
μισές αλήθειες θα δει .

Ποιος ρωτάει μωρέ τους λαούς;

Ποια εξουσία την αποκοτιά της 

και την βρωμιά κρατά για μερτικό της .

Στις χούφτες των ανθρώπων την πετούν 

κι αν νιώσουν και θεοί άθεα να μοιράζουν 

τα δάχτυλα μην ενωθούν κι αρχίζουν να τρομάζουν 

Θα ρθει και το παπαδαριό να θυμηθεί θρησκεία 

αυτή που γινε εθισμός να δέρνει τα σχολεία 

Όχι γιαγιά μου την πίστη μου δεν πούλησα 

μα ψάχνω το άδικο να βρω στις αλυσίδες 
του χρυσού ,που ευλογούν άδειο το λυτρωμό 
κρατώντας θρόνο και βωμό .

Κι εκείνη η Αγια Σοφιά πως έρχεται στο νου μου 

το 86 απ έξω να την φυλούν παιδιά 
με όπλα του θυμού. 

Παγκόσμιο κόσμημα της γης μα κείνοι που τη γη 
κρατούν ,συμφέροντα θερίζουν 
και σπέρνουν χρήμα να φανεί,καπνός και όπλα
στην αγορά μη και χορτάσει το παιδί .

Να φταίει άραγε ο φονιάς ή το μαχαίρι 

που του χαρίστηκε να κόβει ρίζες ανθρωπιάς .

Να φταίει πάντα ο οχτρός ή μήπως η Ελλάδα έπαψε

να γελά απ τα δικά της τα παιδιά ;

Κι εσύ ακόμη μου γελάς και μου θυμίζεις τον Αλή 

που ήταν κι αυτός μικρό παιδί κι ως παίζατε 
μες την αυλή εσύ του λεγες σ αγαπάω 
κι εκείνος σενι σεβίορουμ την ίδια λέξη
με ίδια ψυχή.

Μα δες γιαγιά ειναι πολλά πια τα παιδιά
που χουν τα μάτια ανοιχτά,κανέλα και μπαχάρι 
στη γλώσσα τους κυλά , μιλούν με τα πουλιά 

και σπρώχνουν τη φωνή σε αγκαλιάς φιλί 
εκεί που η καρδιά δεν παίρνει από μια στείρα 
υποταγή στη σκέψη μήτε από κελί .

Πετούν στ αγνάντεμα ψηλά κι ανοίγουν το γαϊτάνι
να βάψει φως απ τα βουνά με παπαρούνες , 
μαργαρίτες κι ανθόνερα να ποτιστεί η ξερολιθιά
 με ίριδας φιλιά !