Μάνα

Τα  χώρεσες όλα σ ένα βλέμμα σου

πόνος .. φόβος .. απόγνωση
τόσες πληγωμένες σκιές στα μάτια σου
Η νεκρή σου θάλασσα στεγνωμένη από καιρό πια
ποιο κύμα να την ξαναζωντανέψει;
Δήμιος ο χρόνος περνά σέρνοντας
πλάι σου χτενίζοντας τα όνειρά σου μ’ αγκάθια
δεν σε νοιάζει το δικό σου μάτωμα
κοιτάς μόνο εκείνο το αθώο προσωπάκι
που έμαθε απ τον άνεμο να σου χαμογελά
Κόβεις την ανάσα σου στα δύο
την αφήνεις στα χείλη του με ένα φιλί
προδίδει το χνώτο σου τον τρόμο
και το δέρμα σου μοσχοβολά από κούραση
Δεν λυγάς ξεδιπλώνεσαι σαν κυπαρίσσι
τα χέρια σου κλαριά σκεπάζουν την παγωνιά
κρατάν στα φύλλα τη βροχή
Φτάνει ..φτάνει η μικρή ζωή σου 

να ναι εκεί
Μάνα ..