Υπόγεια θέα

Όταν ολα θα έχουν τελειώσει 
τι μακρύς κι αόριστος δρόμος 
Μα εγώ δεν θέλω όταν 
εδώ θέλω να είσαι , τώρα 
Τώρα που δύσκολα περνά η μέρα 
κι απλώνει τη μοναξιά το φεγγάρι 
Τώρα να μένεις δίπλα μου
να γεμίζει το δωμάτιο φωνές και γέλια
Να σου μαντάρω τις πληγές που κρατάς 
στο λαιμό κοιτώντας τα δάχτυλά σου 
Να δακρύζω για σένα κι εσύ να γελάς 
Ασπόνδυλα πουλιά εμείς να κοιτάμε , 
τα λυπημένα συννεφα 
που ψάχνουν να ρίξουν το είναι  τους 
και σαστισμένα κοιτούν μια τον καπνό 
μια το φόβο . Που να γείρουν ; 
να θέλει βροχή κείνο το ριχταρι που πουλά 
άδικα κορμιά στο στόμα του λύκου 
μη λογαριάζοντας μήτε τις λαλιές της θάλασσας 
μήτε το κλάμα απ το χώμα;να χρειάζονται δάκρυα 
να ξεπλυθούν τις ψυχές που άσκοπα παραδόθηκαν; 
Λογάδες , λογάδες να μαστε που αναζητούν 
το αίνιγμα στον κόμπο της παγίδας 
Εδω να σαι να μπορώ να ράβω τ αστρα 
ένα ένα στο μαξιλάρι σου να κρατηθούν τα όνειρα 
Να γελώ στην άδεια καρέκλα σου 
κι αυτή να ζωγραφίζει την μορφή σου 
Τα κρύα χέρια σου να μπαίνουν 
σαν άνεμος στη χούφτα απ το μαϊστράλι 
που πλεγμένο είναι απ τα μαλλιά 
της τρυφεράδας κι από το Α του ατέλειωτου 
Να συλλαβίζεις τα φωνήεντα κι εγώ τα σύμφωνα, 
να σου δίνω γεμάτα φως από μια μπάντα καλοκαιριού, 
έτσι που κάθε νότα να χει το ταίρι της
Να βρει το λόγο η μουσική 
που η φλογέρα που απλώνει τα φτερά της 
να παίξουν χαρούμενα παιδιά , το κρυφτό του ήλιου 
στην τραμπάλα της σκονισμένης άνοιξης 
σκεπάζοντας τα φύλλα με τη γύρη της .
Εδω να σαι να ανοίγει η πόρτα της γης 
στο γαλάζιο σακάκι του ουρανού 
καρφιτσώνοντας στο πέτο 
ένα κόκκινο μολύβι να κουβαλά το νόημα !