Κοιμήσου και αγνάντευε

Για τον Μανώλη Γλέζο 

Μίλησε μου
για κείνα που λέγαμε ιδανικά
θυμάσαι πως σβούριζαν
στο κεφάλι μας ασκέπαστα
σαν φύλλα που ξέφυγαν
απ τον κορμό της συνήθειας

Θύμισε μου
ήταν ο ήλιος που ξύπναγε
κάθε πρωί φορτωμένος
με το λιοπύρι της καυτής ανάσας
ή εκείνο το άλμπουρο
που ζήλευε τα ταξίδια μας

Πες μου
σε ποια κιτάπια γράφτηκαν
οι ιδέες του λεύτερου χορού
που αρμένιζαν στα κύματα
κι άγγιζαν το λυχνάρι
του άδικου λυτρώνοντας το στάχυ

μα άκου με
δεν τέλειωσαν τα ανήμπορα
δεν σώθηκαν οι μπόρες
στα χέρια έμειναν σταυρός
και λόγχες που φωνάζουν
άγουρο πηγαιμό τα νώτα να διαβάζουν

Δες πόσα άφησες να ζουν
στης νιότης το κανάτι
αμάραντο έχει η ψυχή
ενός παιδιού το δάκρυ
Κοιμήσου  και αγνάντευε
πως θα ρθει εκείνη η ώρα

που θα βαδίζει η φωνή
με μιας χροιάς τα δώρα!