Χάρτινα καραβάκια

Πως θέριεψαν στα μάτια μου εκείνα τα μικρά καραβάκια της λίμνης

Σαν μια στοργική μητέρα τα κράταγε 
στην αγκαλιά της φροντίζοντας μη και βραχούν
τα πανιά φτερά τους .
Σαν του ουρανού πολύχρωμες σκέψεις
με βήματα υγρά να κουμαντάρουν το άγνωστο.
Καθένα τους ξεχωριστό να κουβαλά στ αμπάρι του
τις ζεστές μου αναμνήσεις κείνων των άδολων χρόνων
Ξέφυγα από μένα κι άφησα το μικρό παιδί
που πάντα μιλάει μέσα μου .
Τις θύμισες μου να απαγγείλει σαν ένα ποίημα
που αθάνατο νερό έχει πιει.
-Στη λίμνη της Καστοριάς εκεί που χάζευα
το φίλημα των κύκνων,το γλυκό μουρμουρητό 
της μικρής πρασινάδας που συνοφρυωμένη
κι αγουροξυπνημένη από το τιτίβισμα των γλάρων
άνοιγε τα φύλλα της να πλυθούν στα ήρεμα νερά .
Το χέρι της γιαγιάς ζεστό έκλεινε 
τη μικρή μου χούφτα σαν φωλιά που φύλαγε 
τα νεογνά της κι η ήρεμη φωνή της που έφτανε 
στα αυτιά μου σαν μελωδία που βγήκε από πιάνο .
'' Έλα να σου μάθω να φτιάχνεις χάρτινα καραβάκια ''
Έβγαλε ένα χαρτομάντιλο απ την τσάντα της 
κι άρχισε το δίπλωμα .
Πως φάνταζε στο μικρό μου βλέμμα ,
θεά που όλα τα μπορούσε .
Τι όμορφο που ήταν.. το προσπάθησα αλλά
δεν γινόταν τόσο καλό όσο της γιαγιάς . 
Τα δάχτυλα μου μπερδεύονταν κι αγκάλιαζαν το χαρτί .
Θύμωνα κι εκείνη γελούσε με τα καμώματα μου .
Θα μάθεις μου έλεγε έχεις μεγάλο ταξίδι 
και να δεις πόσα χρωματιστά καραβάκια θα φτιάχνεις
Αχ !!!!!!! γλυκές μου θύμησες .
Ναι έμαθα και τα καράβια μου πια αρμενίζουν
στη θάλασσα της ψυχής ,στα χρώματα της καρδιάς ,
στα κύματα των συναισθημάτων ,στις κοιλάδες 
του είναι στα αρώματα της αστροφεγγιάς .
Ακόμα κι αν η μνήμη ξεχνά φτάνει μια αναλαμπή
να της θυμίσει τα χρώματα που έχει η ζωή!