Λίγο να πάψει το πολύ να ψάχνει το νόημα να δει

Κι ήρθαν εκείνα τα μπαλόνια να  μοιράσουν 
λίγα κορδόνια της χαράς .

Να ξεφτίσουν μια στάλα το φιλί της πίκρας ,
ντυμένα με μια φλούδα πορτοκαλιού 

Κοινωνική πολιτική το είπαν. 

Ελιές ελέους αντί του φαγητού. 
Μια κοινωνία χωρίς κοινωνό .

Η χώρα του λίγο . Λίγο Παιδεία , λίγο υγεία , 
λίγο ανθρωπιά , λίγο ουσία .

Γεμάτη επιδόματα ,κοινωνικά μερίσματα ,
μικρές αυταπάτες να ξεγελούν τον καιρό 
και γελούν το μέρισμα της δικαιοσύνης 

Κοινωνικό μέρισμα, κοινωνικό τιμολόγια,
κοινωνικές απάτες. Ποιόν πιότερο ωφελούν ;
τίνος το μέρισμα μοιράζουν;

Κι εκείνος που άνεργος βρέθηκε ευγνωμονεί εκείνον 

που του δειξε την πόρτα ανεργίας . 
Κι οι ρυτίδες που χρόνια στη σκάφη των χρόνων 
τα χέρια του μούλιασε χαρά του τάζει. 

Ο άλλος που βρέθηκε στην άκρη της βροχής
να χει το πιόμα της νερό,

φως μιας στιγμής του γράφει να θυμηθεί πως ζει .

Παραμονές Χριστουγέννων μια βόλτα στο κέντρο
της πόλης κι ένας Ιανός που αλλάζει πρόσωπο 
σε κάθε γωνιά . 

Λαμπιόνια και κουρασμένα μάτια 
Μελωδίες και γκρίζες σκέψεις . 

Ένα τραμπολίνο ζωής κέρασμα στη χαρμολύπη του καιρού.

Όχι κύριοι κοινωνική πολιτική δεν είναι ελεημοσύνη 

Δουλειά θέλει ο άνεργος , γέλιο χρωστάμε στο παιδί , 

κι ανάσα στα ολόλευκα μαλλιά που δικαιούνται . 

Δεν χορταίνει το τραπέζι με κάλπικα φλουριά . 

Και θα ρθουν να σου πουν μα αν έρθουν οι άλλοι 
θα κόψουν κι αυτά και θα ρθουν οι άλλοι
να διατυμπανίσουν καμένη γη πως βρήκαν 
και θα ρθουν,θα ρθουν ,κι εσύ πρέπει στο πίσω 
να γυρνάς να δεις η μέρα αν κυλά.

Κι η κοροϊδία καλά κρατεί κι η δικαιοσύνη 
κλεισμένη σε κλουβί,που κάποτε όνειρο είχε δει
πως λευτερη θα χει πνοή . 

Μα όσο πετούν πουλιά , όσο ένα παιδί πεινά 
σφύρα θα σπάει το σχοινί,

το αμόνι ήχους θα λαλεί κόκκινη γη να βρει .

Γεννιέται στο χώμα ένα λουλούδι να αρχίσει το τραγούδι. 

Κείνο αντίλαλος απ άκρη σ άκρη θα ακουστεί
να βρει σχισμή το γέλιο να καρπίσει αληθινά από ψυχή !