Σκόρπιες λέξεις

Που πήγανε οι λέξεις μου; γιατί δεν έχω τι να πώ;
να γράψω ένα στίχο ..να μιλήσω …να πω κάτι 
για κεινα τα παιδιά …για κείνους 
που ήταν εκεί ..εκεί έξω … απ την πύλη 
την κερκόπορτα του θανάτου
για κεινα τα αμούστακα παιδιά
που κράτησαν στα χέρια τους 
τον φόβο τον κλείδωσαν στις χούφτες τους
και έσφιξαν την γροθιά …χτυπώντας το αύριο
για κείνες τις κοπελιές ..που δεν διάβαζαν νουβέλες
αλλά χόρευαν στην σκιά του παράλογου
τραγούδαγαν στο ρυθμό της τόλμης
μια λέξη ..μια λέξη βγαίνει 
μόνο ψιθυριστά ….απ την ψυχή
ΣΥΓΝΩΜΗ 
μπερδεμένες σκέψεις …επιστροφή στο σήμερα 
ξανά μπροστά μου εικόνες 
πάλι αμούστακα παιδιά 
υψώνουν φωνή ..πιασμένα χέρι χέρι 
αγόρια και κορίτσια …όχι δεν είναι κλεισμένα 
έξω στους δρόμους χωρίς να φοβούνται 
δεν έχει τανκς
αλλά ο φόβος είναι εκεί παραμονεύει
να τους κλέψει την ζωή …να τους πυροβολήσει τα όνειρα
θρυψαλιάζει τα θέλω τους ..πουλάει σκόνη για σιωπή
κομματιάζει τη σκέψη ..σκοτώνει την ψυχή
μια σκέψη …αστραπή ..
τι διαφορετικό καναν τα πολυβόλα;
άντε πάλι …πάλι ψιθυρίζει η ψυχή
ΣΥΓΝΩΜΗ
κι ύστερα .. συνεχίζει ο νους 
τι ζεις ; τι νοιώθεις; για όλα αυτά ;
ΑΗΔΙΑ .. για ότι μας κυβερνά
ΘΥΜΟ … γιατί κι εγώ τους άφησα 
κι από φυτά γινανε δέντρα με κλαριά
σκεπάσανε τα ιδανικά γέμισαν σάπιες ρίζες 
κι άπλωσαν νόθα, κάλπικη ,ψεύτικη σιγουριά
ΣΥΓΝΩΜΗ …ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ 
χαμηλώνω τα μάτια .. ένα δάκρυ κυλά
εκεί απέναντι μου ένα παιδί 
με κοιτά κι απορεί 
σκύβω το κεφάλι .. απομακρύνομαι 
ψάχνω σκιά και κρύβομαι 
δεν έχω ..δεν έχω το κουράγιο στα μάτια να το δω
φοβάμαι φοβάμαι πως ΣΥΓΝΩΜΗ πάλι θα του πω!