Κουβαλώντας την πέτρα του ήλιου

Ξύπνησε νωρίς . Τούτη η πρώτη ματιά στο άνοιγμα της μέρας ήταν το κέρδος του να περπατήσει άλλη μια φορά στα σοκάκια της . 

Αποβραδίς μια λύπη κοιμόταν πλάι του κι εκείνος 
τις θύμισες καλούσε να ξεφύγει απ τα χέρια της. 
Στο μεδούλι της καρδιάς του βαριά θρονιάστηκε μια λέξη 
κι ο κόσμος της τον πλήγωνε. Μπαρμπεκιου . 
Από που κι ως που μωρέ την κάναμε δικιά μας ;
Φουφού και σχάρα την έλεγε η γιαγιά .

Και τούτη έδενε τις γλώσσες της στα κάρβουνα 
από τα ξύλα της σόμπας να ανάψει να χτυπήσουν 
τα σήμαντρα της γιορτής .Τον ερχομό κάποιου φίλου ,

την γεννά της κυρα Μαρίκας ή το παίνεμα κάποιου παιδιού 
που κέρδιζε το χαρτί του με στανιό απ το σχολειό 
και τώρα πια  γραμματιζούμενος πως έλεγε 
η γιαγιά θα ταν. 
Χαρές μωρέ χαρές κερνούσε τούτη η φουφού. 
Σφιχταγκαλιάσματα , γέλια χορούς και πανηγύρια . 
Για δες πως άλλαξαν οι καιροί . 
Πικρό κουκούτσι στο στόμα τούτη η σκέψη .
Ψες στο γύρω του κόσμου τούτο το μπαρμπεκιου 
απειλητικό μάζευε τα κάρβουνα να κάψει τα στόματα
των παιδιών και στην φλόγα του να σβήσει 
τις ελπίδες των ανθρώπων. 
Θυμήθηκε τον παππού να ιστορεί τις μέρες
κείνες του ξεριζωμού. Τις φτέρνες του με τα αίματα 
και κείνα τα κούτσικα που κανείς δεν τα είδε
να χαμογελούν στο πέρασμα της θάλασσας. 
Τη γιαγιά να στραγγίζει το βυζί μπας και στάξει 
μια γουλιά στο στόμα του πατέρα να σωθεί. 
Θυμήθηκε τους κυβερνητικούς που από πάντα 
ήξεραν να μοιράσουν τον κόσμο. 
Κι όταν ήθελαν να σπείρουν διχασμούς 
σαν πόντιοι πιλάτοι νίπταν τας χείρας τους 
στο πρόβλημα να σταυρωθεί ο λαός.
Θυμήθηκε τον παιδεμό της γιαγιάς να πουλήσει 
τα τερλίκια και τα πλεχτά κουκλάκια,
γιατί οι άρχοντες δεν της δίναν την σφραγίδα. 
Δε φτάνει λέει που ήταν πρόσφυγας 
είχε και μεγάλο στόμα και μίλαγε για Δημοκρατία
και κουραφέξαλα. Θυμήθηκε το γύμνωμα της αξιοπρέπειας
που ένιωσε ο παππούς καθώς στο τμήμα βρομιάρη 
τον πήγαν μην είχε λέει αρρώστιες. Κανείς δεν είδε το κούτσαμα απ το σπασμένο γόνατο της βουρδουλιάς του δρόμου. Α καλά το ξέραν το παιχνίδι από τότες .
Στα ζόρια τους οι αφεντικοί σπέρναν ζιζάνια 
και τούτα φούντωναν γρήγορα να πνίξουν το κοπάδι. 
Ύστερα παίρναν στο στόμα τους
το λαό καθένας απ τη μεριά του,
υπερασπίζοντας μονάχα το συμφέρον τους. 
Μα τούτη η λέξη πάντα έπιανε τόπο . 
Κι αφού δεν ψοφήσατε εκεί έλεγε ο χωροφύλακας 
θα σας σκοτώσουμε εδώ. Κι ούτε που θα ματώσει μύτη.
Κοίτα τώρα μια λέξη και πόσα του ξεσήκωσε. 
Α ο Νικόλα πασάς του Ικονίου κι η Σμυρνιώτισσα Ελένη 
πόσα πλούτη του χάρισαν με τα λόγια της αγκαλιάς τους.
Κι ήρθε λέει εκείνη η λέξη μπάρμπεκιου 
να του κατσικωθεί στο σβέρκο . 
Κι ήρθαν οι γύπες με τα ξένα κουστούμια
να δείξουν τα δόντια τους και να φοβίσουν 
τον άνθρωπο με άνθρωπο . 
Παλιά τους τέχνη κόσκινο και φέγγει το θρεφτάρι.
Μονόφθαλμος και Ιανός ο τρόπος της εξουσίας .
Και μεις μωρέ τι κάνουμε εμείς θα δούμε τον στόχο
να σπάσουμε τον ιστό της αράχνης; 
Τα μάτια του φυγαν τρέχοντας . 
Τα πουλιά στο καλώδιο της κολόνας κανέναν
καημό δεν είχαν λαλούσαν την πραμάτεια τους .
Η ροδιά έσκαγε το πρωινό της χαμόγελο 
καμαρώνοντας τα παιδιά της και η κυρά Μαρία 
κατέβαινε τα σκαλάκια να πάει στο φούρνο. 
Καλημέρα κυρά Μαρία . Καλημέρα Βασίλη μου . 
Επιτέλους ήλιος μας στάλιασε η βροχή . 
Ήλιος κυρά Μαρία τίποτε δε χάθηκε .
Μια φτερούγα πέρασε στα μάτια . 
Ίσως ίσως και να πετάξουμε!