Είναι απλή και ταπεινή η ομορφιά

Κι άρχισε να χορεύει στο ίδιο τέμπο
Οι  κλακέτες κρατούσαν καλά
κείνο τον παλιό ρυθμό.
Ένας ρυθμιστής εγωισμός θα ανέβαινε και πάλι
τα σκαλιά της επιτυχίας .
Πολύ το χειροκρότημα κι απόλυτη ηδονή το  άκουσμα του

Μήτε που πρόσεξε ,πως στο περβάζι καρτέραγε
η μόλις ανθισμένη μπουκαμβίλια

Ο χορός μεθυσμένος τον καλούσε στην κορυφή
να κατακτήσει τις φυλλωσιές των χρωμάτων
Κάποτε γύριζε το κεφάλι κοιτώντας χαμηλά
μα η λαχτάρα του να κρατήσει το λάβαρο
αλλοίωνε κάθε μικρή ρίζα που πάταγε το  χρόνο
Τα κατάφερε λοιπόν .. όλα ήταν εκεί

Μονάχα εκείνη η μικρή δεν ακολούθησε το βήμα του
Ήξερε πως σιγά σιγά απλώνουν τα κλαριά της
Είναι απλή και ταπεινή η  ομορφιά
κι η αναμονή μια γλυκιά μοσχοβολιά
που μίκραινε το μπόι και ψήλωνε η καρδιά

Κι  όπως  γέλαγε η γη του κρέμασε για φυλαχτό
ένα σταυρό από φιλί και μια ευχή να εχει στο λαιμό
΄΄Όταν τα αστέρια θα μετράς να μην ξεχνάς
πως αν δεν τα βλέπει η θάλασσα αδειάζει ο ουρανός
κι απ της ψυχής τα μέρη γυρίζει ο τροχός άδειος 
και μοναχός.
Δεν παίζει η φωτιά καίγοντας χάντρες για καρδιά
μιλά, γελά, με μια φωνή κι η επανάληψη κουφή
Μάθε να κουβεντιάζεις στα λίγα στα μικρά
με χίλια περιστέρια γίνεται ο κόσμος ζωγραφιά''

Αγκάλιασε τον ίσκιο της κι ένιωσε ζεστασιά 
αχ σαν ξέρει το ρόδο να μιλά πετά τα αγκάθια 
στα γκρεμνά κι απλώνει φύλλα θάλασσας
να δένουν στα ανοιχτά!