Παραμονή Χριστουγέννων

Ένα δωμάτιο όλο κι όλο 

α! ναι κάπου εκεί ξέχωρα ήταν ο λουτροκαμπινές 

έτσι το λέγαν τότε . Ένα δώμα για την ακρίβεια

ένα στέγαστρο με ξυλοτέξ και για σκεπή,
κάτι από αλουμίνιο που κουδούνιζε 
κάθε που έβρεχε τις στάλες του ουρανού .

Η παράγκα έλεγε ο μπαμπάς κι η μαμά μια σκεπή 

να χεις να γεμίζει η κάμαρη ζάχαρη και ζεστασιά

Τα χρόνια φτωχά μα τόσο πλούτο από αγάπη 

που να χωρέσει το μπαούλο.

Παραμονές Χριστουγέννων . Τα παιχνίδια κάναν 

το πρωινό τους πέρασμα . Ένα δωμάτιο παντού 

παιχνίδια κάποιες φορές φώναζε η μαμά .

Και πως αλλιώς αφού αυτή ήταν η δουλειά τους .

Πλανόδιοι μικροπωλητές όπως εξελιγμένα ειπωνονται 

πανηγυρτζήδες είμαστε έλεγε ο μπαμπάς 

και τα παιδιά το χαίρονταν τόσο ,
που τόσο πλούσιοι ήταν 

Για αυτά ο κόσμος ειναι εκεί . 

Η μικρή πριγκίπισσα που από τη στάχτη γεννιόταν , 

ο βάτραχος που θα γινόταν κούκλος ,το καράβι που 

τ άρμενα θα σήκωνε να μάθει τον κόσμο. 

Από την άλλη η μικρή μελισσούλα η μάγια 
που γνώριζε τους κήπους ,η κούκλα που περπάταγε 
κι ερχόταν σαν φίλη να μπει στο σπιτικό ,

η καινούργια τσάντα με πούλιες κράταγε 
και γη και ουρανό όλα ήταν εκεί .

Ο Μηνάς έπαιζε με το πλαστικό ολοκαίνουργιο
αυτοκινητάκι όταν ακούστηκε η φωνή της μαμάς 
Μηνά , Λενιώ το φαΐ έτοιμο ειναι 

Η αγαπημένη ώρα της μέρας. Ποιος θα πρωτομιλήσει 
να πει το δικό του στόλισμα , η μαμά κι ο μπαμπάς 
που χόρταιναν γέλια το τραπέζι

με τα καμώματα των μικρών τους, εκείνο το καναρίνι 

στο κλουβί που πάντα συμμετείχε με τη φωνή του 
και μα θες καμιά φορά επιβάλλονταν κι όλα λες 
και κατέβαιναν τα δέντρα στο σπιτικό 

να μοιράσουν τα γλυκόφυλλα της χαράς. 
Και μετά ο χαλβάς .Αχ τούτο το σιμιγδάλι 
που μοσχοβόλαγε τον τόπο και ανέμιζε 

η λιχουδιά τους στον ουρανίσκο . 
Γιορτινές μέρες και τα καρύδια 

ιππότες που κοιτούσαν αγαπημένες λιχουδιές . 

Όπου να ναι θα φτανε κι η γιαγιά να φτιάξει το ισλί . 

Αυτό μόνο η γιαγιά μπορούσε να το φτιάξει .

Μμμμ κι εκείνο το σιρόπι αχ εκείνο το σιρόπι 
που μόνο αγάπη έσταζε.

Το απόγευμα θα ερχόταν κι οι φίλοι και τούτη 
η παράγκα πως έμοιαζε τ αρχοντικό που ξύπνησε το γιόμα 
με ένα φιλί στον ώμο κι απέραντο βυθό.

Κοίτα τώρα που ακόμα κι ο χρόνος 
ζήλεψε κι απ το παράθυρο κρυφοκοιτά 
να χει η αγάπη πέρασμα που όλα τα χωρά; 

Κι εκείνη η καρδιά μπαλόνια που κρατά
πολύχρωμα στολίδια ,που ζύμωσε η ψυχή 
κι απάνω στο σουσάμι της 

μοσχοβολά ένα παιδί 
μ άσπρα μαλλιά που τρέχει και γελά !