Ανισόπεδες διαβάσεις

Και να που πάλι από μια ασήμαντη
αφορμή άρχισα να ψιχαλίζω
Με ρωτάς να σου πω τι πιστεύω
πως ειναι τόλμη .
Και τι άλλο μπορεί να ειναι
από μια δρασκελιά στο κενό
θα πέσεις θα χτυπήσεις θα καταφέρεις
να πατήσεις στα πόδια σου ποιος ξέρει
μα το κάνεις γιατί κείνο το πέλμα
τη μυρουδιά του χόρτου του νερού
της γης αναζητά να ξεδιψάσει
Ένα τραγούδι που βγαίνει απ το στόμα σου
φάλτσο κι ανέμελο δίχως να το νοιάζει
αν τ αγκαλιάσει ο αέρας ή αν το χαστουκίσει
η αστραπή .
Ετούτο βγαίνει να ξαλαφρώσει εσένα κι αρπάζει
απ τις φτέρνες τα πουλιά να φτάσει
ίσα με κει πάνω στα γόνατα του ουρανού
Ένα τίποτα που απλώνει πανιά
να κυβερνήσει θάλασσα που κοχλάζει
την ώρα που σαλπάρουν τα καράβια σου
να δέσουν κάβο στο ολα και στο πουθενά
Ένα μολύβι που άρχισε να σκιτσάρει χωρίς πλάνο
αφηρημένη καρδιά που ξεσπά σε χαρτί
γεμίζει χρώματα κι ούτε που ξέρει σε ποια παλέτα
θα τα βρει να πίνουν ίσκιο κι ήλιο μαζί
Να περπατάς γυμνή ψυχή ξέροντας
πως γρατζουνά ο κάκτος κι ο αχινός ειναι κοντά
μα ξεφλουδίζεις δέντρο που πάνω του
κυλούν γαλιάντρες , κανάρια , μύλοι και νερά
Να ακροβατείς στο πάνω κάτω της ζωής
με δάκρυ , γέλιο , χάραμα και νυχτιά
κι εσύ να ψάχνεις που κρέμεται κυκλάμινο
που σπάει την ερημιά κι εχει το νου
στ ασύνορο μες τη σπηλιά του δράκου
ηλιόπετρα να δει στου βράχου τη χαρά
Τι ειναι τόλμη τελικά .. ρώτα μονάχα την καρδιά!