Μυρουδιά μ ανέμη

Α.. νασαίνεις άλλη μια μέρα κρατώντας στον ουρανίσκο
τη γεύση της ζωής από το φίλημα του ανέμου
γέρνοντας στο ξαποστάσι του βράχου της υπομονής
με πανωσέντονο τ ακριβό αμπέχονο της γαλήνης
μια χούφτα χιονιά και πως φορά λευκό της προσμονής

Γ..ιορτάζεις την ομορφιά της άνοιξης φορώντας κατάσαρκα
αγρούς αγριολούλουδων στα χρώματα της ίριδας
φυτεύοντας σπόρους συγχώρεσης ευλογημένης γης
κρίνα … τριαντάφυλλα .. πέταλα αθάνατης πηγής
σε ένα λιβάδι διαλεχτό σπόρι που πέφτει απ ουρανό

Α..ρμενίζεις σκαλίζοντας αυλακιές στις ρωγμές του χρόνου
να ρέουν νούφαρα στη λίμνη των στεγνών στιγμών
θωπεύεις τις κόρες των ματιών στο χορό λευκών κύκνων
με βήματα ανέφελου ουρανού στο σκαλοπάτι της αφής
στης μιας ανέγγιχτης στιγμής πως χώρεσε ο χρόνος

Π..αραδίδεις το κορμί στην αγκαλιά τη σιγαλιάς
στο νανούρισμα μιας μελωδίας γιορτινής
μυρίζοντας την ευωδιά σταλακτίτη σε σπήλαιο
κρυστάλλινων ακριβοθώρητων δακρύων
πετράδια… μικρά διαμάντια στέρνας άηχης βροχής

Η..λιοφωτίζεις το σκοτάδι ανάβοντας πυρσούς ονείρων
στο ξωκλήσι των κέρινων πεθυμιών αέναων πηγών
φιλώντας στο στόμα το κόκκινο χώμα της αλήθειας
στάζοντας κομμάτια αμάραντων πολύτιμων λίθων
απ το ορυχείο της καρδιάς

Καθρέφτης ψυχής .. αντίλαλος ζωής!