Απόστημα

Πώς να σπάσει ; ποιος να το σπάσει;
αφού έμαθες να το φοβάσαι
Το κοιτάς σαν χιονόμπαλα να κατρακυλάει
στον κήπο σου ..να σου παγώνει τα λουλούδια
να καίει τις ρίζες τους .. κι έμαθες μόνο να το κοιτάς
Μέτρα το μπόι του ..δες πόσο μικρό γίνεται
όταν αναμετριέται με τα χρυσοκόκκινα 

φύλλα του φθινόπωρου,
πόσο τρομάζει στα δάχτυλα της μουσικής
συρρικνώνεται στο άνθος της ομορφιάς
μοιάζει κουκκίδα μπροστά στο σεβασμό
στο βλέμμα που κοιτά κατάματα,
στην αλμύρα που γεννιέται απ το κοχύλι της ψυχής .
Ένα απόστημα που άφησες να μεγαλώνει
περνώντας πλάι του χτενίζοντας το νου
στον ωχαδερφισμό ,στο έτσι είναι ο κόσμος
Ποιος κόσμος; ποιος δρόμος;
δεν είσαι εσύ; δεν είμαι εγώ;
τρύπιο κι άδειο παλτό τούτη η δικαιολογία
μα έμαθες να το φοράς σαν να ναι άλλος
αφορμή κι εκείνο η αιτία.
Για δες λοιπόν.. ο ουρανός στα μάτια κοιτά τη γη
κι εκείνη αν θα καρπίσει θα ναι γιατί
απ το δικό του το βυθό ένοιωσε ζεστασιά
απ της βροχής τα άγουρα φιλιά πίνει και ξεδιψά
Για δες πως στήθηκαν στις κορυφές αδόξαστοι θεοί
μα πάντα οι θνητοί γεύονταν μέλι και ρακή

Όταν κλωτσάς τον ήλιο στερεύει το βουνό
Πάψε λοιπόν το απόστημα να το κοιτάς
κι εγώ μαζί σου σε έναν ουρανό ψάχνω να βρω
αμόνι και σταυρό να κάψουμε το σάπιο να τρέξει
το νερό από πηγάδι που έχει ανθρώπινο κορμό!