Τους σπόρους της τραγουδώ

Απόψε γίνηκα μια Δευτέρα
στη γλώσσα μου τρέχουν άνθρωποι
στα χέρια μου φυτρώνουν δέντρα
με ζεστούς καρπούς
στα μάτια γεννιούνται φλέβες
που ξέρω και ποτέ δεν είδα
κι ότι μένει στα χείλη
μια στάλα γλύκας ουρανού
πριν ξυπνήσουν τα παιδιά
και χαθεί το άγουρο φιλί !

μικρός που είμαι για να λησμονώ
τη φτέρη της αγάπης
μεγάλος που δεν έγινα σοφός
μαθαίνω αγάλι αγάλι
πίνοντας ροδόσταμο 
απ το άρωμα της

κι εχει τόση γλύκα το ατέλειωτο ρόδι !