Γλυκόλαλα φιλιά

Αυτο το παν-έξυπνο 
που ακούγεται απο σπασμένα λάθη ξερεις πως το λένε; 
Η απορία του Γιάννη στα ξύλινο τραπέζι 
ένιωσε τα μάτια της να χώνονται στα στόματα 
του ανθρώπινου κύκλου. 
Τι θες να πεις βρε Γιάννη ρώτησε ο Μανωλης 
Να μωρε κατι ομορφιες εξωτερικες που μας φορέσαν
καπέλο και μεις τις καναμε καραμέλες λεω .
Κοιμήσου νωρίς κερδίζεις χρόνια λες και ειναι μπαλόνια 
της λοταρίας σε συμβόλαιο ανάσας .
Γιατρέψου μόνος μπορεις . Τι πλάκα που εχει θαρρεις 
κι οταν μου καιγεται η τσεπη στα προβλήματα 
φωνάζω το γειτονα να τα λύσει 
Αμ τ άλλο ; Χαμογέλα ακόμη κι οταν πονάς 
δε θα χαμογελάω ρε φίλε θα κλαιω γιατι ετσι νιώθω
αλλιως θα κάνω τον κλόουν σε αγνωστο θέατρο 
Τι όμορφα μωρε που ηταν τα χρόνια μας 
Ολα ειχαν την γευση που τους πρεπει 
Χωρίς κονδυλοφόρους μωρε ζωγραφίζαμε 
μιλώντας μόνο και σπέρνοντας τα λογια μας 
στο πάτωμα ανθίζαν στις γλάστρες . 
Τι κοινωνικοποιηση και κουραφεξαλα 
Τωρα γινομαστε ξένοι . Δεν ακούμε μιλάμε . 
Κι αυτο το λεμε εξελιξη των πραγμάτων . 
Την εξελιξη του ανθρώπου που την πήγαμε για ;
Ο Θανάσης καβάλησε το λόγο σημειώνοντας 
τα ψηλά της γνώσης .
Ναι αλλα τωρα μαθαινουμε κι αλήθειες . 
Παλιά επρεπε να κρυφτουμε ή να ψαχνουμε κι εγω
δεν ξέρω τι για να ακουσουμε τι συμβαίνει γυρω μας 
Ο Πετρής σκαρφάλωσε την φωνή του 
σε ένα κλαρι του όλου γεμάτο φτιασίδια 
κι ενα ένα τα απλωνε να φανούν . 
Η Δήμητρα ξετσούμισε απ το μικρό κουζινάκι
κι εριξε απ το τηγάνι όλα εκεινα τα κερδισμένα
κι ακούρδιστα των γυναικών . 
Τα λόγια εδιναν κι επαιρναν σαν ενα φιρμάνι που κάποιος 
το περίμενε κι αυτο βήμα δεν έριχνε . 
Ανάμεσα στα πόδια τους η μικρή Κατερίνα 
έπαιζε με το μικρό σκυλάκι της, κι αυτό εχωνε
την μουσούδα του στην αγκαλιά της ,
έτοιμο να της χαρίσει την αγάπη του .
Να μωρε το κέρδος φώναξε ο Φώτης 
Πολλα προσώπατα πολλές φιλοσοφίες . 
Δεν φταίνε μωρε οι χρόνοι μήτε τα ξενόφερτα . 
Κοίτα τι ωραια που μαστε . Μιλάμε , ακούμε , γελάμε
αυτο δεν μας το παιρνει κανείς . 
Άνθρωποι ντε ανθρωποι με λάθη ειμαστε 
Ξερεις πόσο κοστίζει αυτό ; 
Δεν πειραζει κι αν τρέχει η γλώσσα πριν το νου 
αρκει να ζευγατίζουν οι καρδιές . 
Κι αυτές εχουν το φίλιωμα στο αίμα τους 
Κι εξυπνα και χαζά μικρα ή μεγάλα δικά μας ειναι 
μα δες τι όμορφα που μιλα μαζί με μας το καναρίνι .
Τα μάτια ολων σταμάτησαν στη φωνή του . 
Γλυκά που κελαηδά ο κόσμος !