Σπασμένες κιμωλίες

Ατέλειωτα τρέχει ο χρόνος 

κι ουτε ένα κελί δε βρήκε 

να κλείσει τους  καπνούς 

να δέσει στην πέτρα

τους σταυρούς του 

ή έστω να σβήσει ένα δάκρυ 

ατέλειωτα γυρίζει πίσω 

με χέρια γεμάτα αίμα 

χωρίς κεφάλι 

και άδειος απο μνήμη

Μικρή ανθρωπότητα 

μητε που κράτησες 

δυο φύλλα ελιάς

να κρεμάσεις τον ήλιο

πως να φυλάξεις το παιδί ;