Σκίτσο γραφής

Εκεί στη σιωπή σου σε ακούω
ακουμπισμένη στον βράχο 
που παίζουν τα νυχτοπούλια
τα λόγια σου μηνύματα 
που σκορπούν τα κύματα
Δίπλα στα αρμυρίκια που νοτίζουν
τα βλέφαρα του φθινόπωρου 
γνώρισα το απόλυτο φιλί της γαλήνης
Σε κράτησα στη χούφτα μου 
σαν από σπόρο που μόλις με γεννούσε 
Το τραγούδι σου ένα με την πληγή μου
μοναχικό κι απόκοσμο γεμάτο από φωνές  
που άλλοτε κρύβονταν μη βρουν τη σάρκα τους 
κι άλλοτε χόρευαν αφήνοντας λεύτερες τις ψυχές
να γελάσουν με τα σκερτσόζικα παιδιά του ανέμου 
Έτσι μέσα μου προχώρησες σαν μια στάλα νερό 
ένα μεγάλο βουνό που γητεύει τ άστρα 
Τα τρύπια γρόσια που σου χάρισαν δανείστηκα 
να μάθω πόσο κοστίζει η άνοιξη 
κι έπειτα πλάι σου έμαθα την διδασκαλία των παιδιών 
Τα φρούτα των χυμών τους ανάστησαν τα δέντρα 
να μυηθεί ο άγνωστος παράδεισος στα μάτια τους 
κι ύστερα απλά σε μια φέτα ψωμί χόρτασα 
την πείνα των μικρών μυρμηγκιών 
Σε έμαθα να τραγουδάς με τη φωνή των φύλλων 
στο θρόισμα των μίσχων 
κι έτσι τα βράδια σωπαίνουν τα αγκάθια!