Απέχω

Απέχω
απ την γραφή της ομοιοπαθητικής
λαγνείας λέξεων
την σκουριά πεπαλαιωμένων ιδεών
της διαβούλευσης του έρωτα
από τον λόγο του κενού
στ αντάμωμα ενός άδειου δειλινού
από τις σοφιστείες της ζωής
εκεί που οι ανάσες γράφουν κανείς

μετρώ τον ήλιο με τα δάχτυλα
αφουγκράζομαι τους άστεγους ήχους
πεινώ με το στόμα της μιας μπουκιάς
διψώ στα πεζοδρόμια της φλαμουριάς
γυμνή δένομαι στα κομμάτια της καρδιάς
λατρεύω το ξάστερο φως της ερημιάς

υμνώ τον έρωτα στα μύχια της ψυχής
κι ότι αγαπώ πάνω μου το χω
σταυρό μου κι οδηγό
μ αυτό τον κόσμο να κοιτώ
σαν να ναι τριαντάφυλλο
που χει στα στήθια βάλσαμο
στα φύλλα του γέλιο του κρίνου παιδικό!