Ένα εγω κομμένο στα δυό

Και τι θαρρείς ειναι ευτυχία ε;

Ένα πρωινό φιλί
να σπρώχνει κείνες
τις δυσκολίες της μέρας
που τσαλαβουτούν στο νου
και δένουν σα φύκια την ομορφιά

Ένα περπάτημα στο ίδιο βήμα
κι ας μην αφήνει ίχνη
να χει το σγουρό γαργάλημα
της άμμου κι ας λείπει η θάλασσα

Ένα μουρμουρητό απ τα χείλη
να ακούς τα νούφαρα να τραγουδούν
στη λίμνη των ματιών

Να κοιτάς τα πουλιά να ισορροπούν
στα σχοινιά στο ίδιο βλέμμα
κι εσύ γέφυρες να βλέπεις
να περνάς στο όνειρο

Ένας αχνιστός καφές αντικριστός
που να κοιτά το ηλιοβασίλεμα
σε δυο χούφτες ενωμένες
που το κρατούν στην μοιρασιά τους

Ευτυχία να τώρα τούτη τη στιγμή
που τα μάτια μου σου δίνω
να κλέψω το γέλιο σου!