Βραδινή ηλιαχτίδα

Άρχισε γρήγορα να νυχτώνει πια
η θάλασσα θαρρείς
και μάζευε σιγά σιγά
τα πόδια της απ την άμμο.
Ένα παλιό ζεϊμπέκικο
κρατούσε στο στόμα του
ένα μικρό τραντζιστοράκι
Σε έβλεπα να σιγοντάρεις το ρυθμό του
σα να ξερες τα λόγια του .
Μεθυσμένα τ άστρα
φυλούσαν στο βλέμμα σου
το ασημί φεγγάρι
στάλαξαν στα χέρια μου
τη φωτιά της βροχής
κι έτσι άρχισα να ζωγραφίζω
τη σκέψη μου στον καμβά σου
Μια νύχτα χαρισμένη σε σένα .
Να σουν το σύνεφο;
κει που σε φτάνω
φωτίζει το κύμα σαν ουρανός
να σουν τ αγέρι; κει που σ αγγίζω
μύρια δάχτυλα
ζεσταίνουν το κουβάρι της ανέμης
ξετυλίγοντας τα πλοκάμια της γης
Στα παράθυρα του νου μου χτυπούσες
σαν νυχτοπούλι που γέλαγε
στο πρόσωπο της βραδιάς
σα βραδινή ηλιαχτίδα

Τρυφερά που ακούστηκε η τελεία
καθώς κρύφτηκες ..μέσα μου!