Στο μέτρημα των άστρων

Ξέρεις πόση δύναμη χρειάζεται 
για να σωπαίνει κανείς 
Βουίζουν στα αυτιά 
οι καύτρες των τσιγάρων 
δαγκώνουν τα χείλη το σκληρό μέλι
ετούτο που σερβίρουν κάποιοι τριγύρω 
γεμάτοι καλοσύνη κι αγάπη 
κι εσύ σιωπάς 
Όχι γιατί φοβάσαι 
μα γιατί πια ξέρεις 
Τα μάτια βλέπουν αυτό που θέλουν 
Μάθαμε όχι να αγαπάμε 
χωρίς χρώμα δίχως ήχο άνευ μνήμης
όχι να αγκαλιάζουμε 
μα να νικάμε τον δικό μας πόνο 
στα αδράχτι κάποιας άλλης βελονιάς 
κι έτσι σπουδαίοι να ακουμπάμε τον ήλιο 
Εμπορευάμενοι κι εμπορικοί
Μα καθώς πλησιάζει το φεγγάρι 
απλώνουμε τα πόδια στο χορτάρι του 
τι όμορφο αεράκι 
να σου γλυκαίνει το στόμα 
με μια θηλή γεμάτη γαλήνη 
κι όπως τρέχουμε διψασμένοι 
ξεδιψάμε από δυο στάλες βροχής 
Βλέπεις τίποτε δε μάθαμε 
από κείνο το ασταμάτητο χώμα 
το νερό της θάλασσας που τόσο τραγούδησε 
τους κύκνους που απαλά ψιθύριζαν 
μη και ξυπνήσουν οι καλαμιές 
από κείνα τα νούφαρα που χωρίς λέξη
ταξίδευαν στη λίμνη 
μόνο για να κοιτάξουν τον ορίζοντα
τα τριζόνια που πάνω απ τα κλαδιά 
σχημάτιζαν στα λόγια τους 
τη ζεστασιά της μουσικής 
Πως γίναμε έτσι 
ένα κουβάρι του όλου 
μπλεγμένοι στο παντού και στο τίποτα 
αναζητώντας την άκρη της φωτιάς 
κι ας ήταν μια φορά, μονάχα μια φορά 
να αρκεστούμε στο μέτρημα των άστρων 
Αδιανόητο θα μου πεις δε μετριούνται τ άστρα 
Μα έτσι έτσι χωρίς σκοπό 
ίσα που να μάθει το βλέμμα να αγκαλιάζει τη γαλήνη
Αλλά όταν βραδιάζει 
κουρνιάζει το κορμί στην ψυχή 
κι έτσι ζητά το ταίρι της 
ψυχή με ψυχή 
Κράτα το χέρι μου!