Τρανό το μπόι της ψυχής (αφιέρωμα στον Μάνο Κατράκη )

Περπάτησαν πάνω του
νόμοι χιλλια σκουλήκια
που του τρωγαν τα σωθικά

όμηρος

μη σταματάς
φώναζαν τα μάτια
κι έμαθαν να σκάβουν τη γη

σακάτης καιρός

ρίξαν σκουριά στα πόδια
να σαπίσει το μπουντρούμι
να πιει το βήμα

σφαγμένος

μη σκοντάφεις
του ορμνήναε ο ομαλός
κι έτρεχε η σκέψη

κόκκινο φως

στένεψαν την ανάσα
βαρίδια ζώσαν το λαιμό
να πνίξουν τ αντριλίκι

μικρός ο αρχηγός

μη λυγάς
μηνύσανε οι δροσουλιτες
το φραγκοκάστελο εψήλωσε

τρανό το μποι της ψυχής

τσακίσανε τα όρνεα
και στήσαν γκιλοτίνες
της θάλασσας η αλμύρα

πότισε αίμα αδερφικό

μη σιωπάς
βγάζει κραυγή η θέρισσο
κι απλώνουν της μάνας γιοί

στο χέρι σου τ αδράχτι στο χέρι κι η ζωή

κι όσοι πολλοι αγάπησαν
της λευτεριάς το κάτασπρο πουλί
μαζί σου επλαγιασαν γινήκαν αετοί
στάξαν στης μνήμης το νερό
να καίει απέθαντη γροθιά
θάρρος , ελπίδα κι αντρειοσύνη
για να γελά η ρωμιοσύνη !