Ανάλαφρο αεράκι

Και να μαι πάλι
κρατώντας το βελόνι του καμβά
πίνοντας τον αέρα
να τραπεζώνω τον ήλιο
Σπασμένα βράχια τα δάχτυλα
στο ρίγος του κυκλάμινου
και πόσες φορές δε θέριεψαν
μυρίζοντας το χώμα
Αποστάτης καιρός
μα το ζωνάρι ασπρόρουχα κρατά
κι ο ήχος του δρόμου
πηγή λιακάδας πεισμώνει
Α!πάλι θα αρχίσω να τραγουδώ
σαν τίποτε να μην χώρεσε μέσα μου
που να μην είχε πέταλα
έτσι που να γνωρίσω στις νότες
τη φορεσιά του λευκού κύκνου !