Και τραγουδώ και τραγουδάς

Πόσα μυστικά δε κρύψαμε
κάτω απ το μαξιλάρι του ουρανού
Κι εκείνο το φεγγάρι
μαζεύοντας τα στο δισάκι του
αφήνει το ασημί του χρώμα
να φανεί στο κομποσκοίνι τους
Μικροί τσιλιαδόροι
που δε φοβούνται τον καιρό
και καρτερούν με ινάτι να φανεί
το άπιαστο να πιάσουν
με δίχτυ τα ακροδάχτυλα
που ζεσταίνουν τους χειμώνες
και σβήνουν το νερό μες στη φωτιά
Ίδρωτας της μέρας κι όνειρο φωτεινό
με μακριά πόδια και μάτια αγκαλιά
Ατέλειωτες λέξεις που αν τις στοιχίσεις
θαρρείς πως μαθητούδια ειναι
που δέσανε τα χέρια και κύκλωσαν τη γη
Ζεστά φαναράκια της άσκεπης στέγης
κείνες οι φυσαλίδες των πεθυμιών,
κουμπωμένα κοχύλια
στο χορό της ίδιας ανάσας
Λουσμένες προσμονές στο αραχνοΰφαντο
της σιωπηλής βραδιάς , στο νήμα της ημέρας
Γίνομαι φύλλο και μ ακούς
στο θρόισμα των αστεριών
γίνεσαι αγέρας και περνάς
τη χαραμάδα της στιγμής
κι αφήνεις ίχνη στο βάθος της ψυχής
Και σου μιλώ και μου γελάς κι είμαι η Μαριώ
κι είσαι ο Μηνάς κι ύστερα πάλι φτερουγάς.
Ο δρόμος ράβει το στρατί
κι έχει καράβια που πετούν
κι άσπρα σύννεφα που μιλούν
Και τραγουδώ και τραγουδάς κι ειναι ο ρυθμός
μια μουσική με άγνωστο πρωταγωνιστή
που ξενυχτά το όνειρο με μια φωνή
για να το βρει η χαραυγή
να παίζει στο τραμπολίνο τη ζωή
και σαν ζωγράφος το χρωματίζει η ψυχή
με της αγάπης το φιλί!