Περί ισοτιμίας ο λόγος

Καταμεσήμερο κι η ντάλα έκαιγε τα μπαλκόνια

φουσκώνοντας άλλη μια φορά την ανάσα
του καλοκαιριού . Το μήνυμα στάλθηκε
και στις τέσσερις και ήταν ένα σαφές ερώτημα
Θα συντονιστούμε ποτέ να πάμε για έναν καφέ;
Αποστολέας Ρηνιώ . Παραλήπτες Μαρία , Δήμητρα
Γιώτα , Αντιγόνη . Συμμαθήτριες από το γυμνάσιο
και οι πέντε. Μεγάλωσαν . Διαφορετικές πια οι ζωές τους
μα τούτος ο κρίκος καλά κρατούσε. Αγώνας που νικήθηκε
και από τις πέντε κι ας ήταν άλλες πια.
Κείνα τα μολύβια που έγραφαν είχαν γερές μύτες κι έτσι
χαράκωσαν δεμένα τα χέρια τους στο δέντρο . 
Μίλαγαν στο τηλέφωνο όποτε μπορούσαν μα βρε αδερφέ
η Ρηνιώ είχε πεθυμήσει πια τα πρόσωπά τους . Κείνες τις 
γκριμάτσες που θαρρείς και φορούσαν τις εποχές σε κάθε
μια χαραμάδα στα μάτια στα χείλη.Είχε πεθυμήσει
τα χέρια τα χορευτάρικα που γυρνοβολούσαν τα δάχτυλα
να σκιτσάρουν το φόρεμα της έκφρασης .Μάλιστα σήμερα
το Ρηνιώ μόνιμο πειραχτήρι της παρέας είχε αποφασίσει 
πως αν απαντούσαν στο μήνυμα της,θα τις έλεγε 
για το θέμα συζήτησης της συνάντησης του.
Α!! το διαδίκτυο τεχνολογία παιδί μου. 
Όπου και να σαι τσουπ θα σε βρει . Δε μπορείς να μιλήσεις 
γράφεις σαν εκείνα τα σήματα μορς ένα πράγμα 
που δείχνανε το σήμα τους ακόμα και πίσω απ τα 
γράμματα.Καπνοί που πιάναν από ένα άκρο του ορίζοντα
για να βρεθούν στη μέση του κύκλου .
Ζέστη κι απέναντι της η θάλασσα πλατσούριζε στα κορμιά
των ανθρώπων δροσίζοντας ακόμα και την τελευταία
στάλα του ιδρώτα . Τα βλέφαρα της άρχισαν να παίζουν 
πάνω κάτω σκιτσάροντας μια μια τις αγαπημένες φίλες .
Η Μαρία μαία στο επάγγελμα δούλευε σε ένα δημόσιο
νοσοκομείο έχοντας φτιάξει μια οικογένεια που 
ανάμεσα στα πόδια της έπαιζε ένα μικρό κατάξανθο 
αγγελούδι,δυόμιση χρονών η Ναταλία.Όμορφη κοπέλα
η Μαρία κι ο Μιχάλης όμορφος α!! όλα κι όλα ταιριαστό 
ζευγάρι.Ακόμα κι η Ρηνιώ που υπεραγαπούσε 
την κολλητή της κι όλοι της φαινόταν λίγοι πλάι της,
από την εφηβεία τους το παραδέχονταν.
Η Δήμητρα βρεφονηπιοκόμος σε ιδιωτικό
παιδικό σταθμό φρεσκοπαντρεμένη πάνω στα μέλια
και στις αγκαλίτσες με το Γιώργο της.
Μια συνηθισμένη κοπέλα συνεσταλμένη και ήσυχη . 
Η γαλήνη της παρέας.Η Γιώτα πρόσφατα άνεργη 
από την εταιρεία που δούλευε σαν ρεσεψιονίστ
ξέρεις από αυτές που ακούν τα πάντα και πρέπει 
να ξέρουν τα πάντα κάτι σαν μικροί θεοί ας πούμε. 
Ευτυχώς μόνη.Κοίτα τώρα φτάσαμε να λέμε ευτυχώς 
άλλα ένα στόμα εκεί πάει το ευτυχώς όλα τα άλλα λες 
και δεν ειναι ζωή . Τέλος πάντων δε θέλω γκρίζο
πάνω της σκέφτηκε η Ρηνιώ.Η Δήμητρα ειναι ένας
άνθρωπος έξω ψυχή που λένε . Πάντα ένας καλός 
λόγος θα ριχνε τη μπίλια του στο τραπέζι να πεταχτούν 
πεταλούδες.Και η τελευταία της παρέας η Αντιγόνη 
ειναι αυτό που λένε μπουμπούκα μου και τ αγκαλιάζεις 
για αυτό το ύφος το παιδικό το ονειροπαρμένο, 
το λίγο δεν πατώ στη γη κι αυτά τα μάτια της 
δυο θάλασσες σ ωκεανό.Η Αντιγόνη ζωγράφος εχει κάνει
ενα δώμα του σπιτιού΄της εργαστήρι κι ανάβει τα φώτα 
του φεγγαριού πετώντας τις πινελιές της .
Είναι σε μια σχέση πρόσφατη με τον Μηνά όμορφα μαζί.
Μα ακόμα η παρέα δεν εχει δώσει τα διαπιστευτήρια 
της έγκρισης αφού ακόμα κι εκείνη το ψάχνει. 
Η Ρηνιώ κοίταξε το ρολόι της.Να πάρει η ευχή 
πήγε μια το μεσημέρι κι έπρεπε να αρχίσει να ετοιμάζει
το φαγητό. Θα γυρνούσαν από τη θάλασσα ο Μίλτος 
με τα παιδιά ξελιγωμένα απ την πείνα.Στις διακοπές 
ανοίγει η όρεξη λένε .Εκείνη σήμερα δεν πήγε μαζί τους
ήθελε λίγο τη Ρηνιώ σε ησυχία . Όλο το χρόνο όρθια 
σε ένα πολυκατάστημα ε!! δεν της ανήκει 
και λίγο διακοπή στις διακοπές;
Κλείνοντας τον υπολογιστή που ξεχασμένος 
άναβε τη λάμπα του στις σκέψεις της, άφησε να φύγει
απ το στόμα της ενα .. Άντε κορίτσια να σας δω. 
Κάτι θα περίσσευε απ την ώρα το χρόνου και θα έβλεπε
τις απαντήσεις τους . Τώρα όμως στη μελωδία 
του μεσημεριανού .Μόνο στη σκέψη με την καινούργια
σκαρωσιά της για το θέμα της συνάντησης ένα ζεστό
χαμόγελο ξεδίπλωνε απ τα χείλη της
Αχού !! γλέντια που θα ακουστούν ..
Περασμένες έντεκα πια.
Τα παιδιά κουρασμένα απ το τρεχαλητό 
των παιχνιδιών βρισκόταν στο κρεβάτι τους
απολαμβάνοντας την αγκαλιά της γλυκόλαλης νεράιδας
που βασίλευε στα όνειρά τους . Ο Μίλτος είχε 
ακολουθήσει μια μικρή αντροπαρέα για μπυρίτσα .
Γέμισε ένα ποτήρι με χυμό φράουλας άπλωσε τα πόδια
στη μπροστινή της πολυθρόνα κι άνοιξε το παράθυρο
του λάπτοπ . Τα μάτια της ξέφυγαν για λίγο
πέφτοντας πάνω στο μεγάλο λευκό πανί
του θερινού κινηματογράφου που βρισκόταν απέναντι
Ιστορίες του μικυ μαους χόρευαν στο πανί
άρχισε να γελά . Πόσες και πόσες ώρες ξοδεύτηκαν
φωτίζοντας τα μάτια της η χαρά βλέποντας τούτους
τους μικρούς ποντικούς να μοιράζονται τις σκανταλιές 
τους,να αγαπούν το χορτάρι που παιζε στα βήματα τους
τις απρόβλεπτες γκάφες του ντόναλτ να συγχωρούν
όλα τα λάθη και σε μια αγκαλιά να παίζει το δοξάρι
της παρέας.Χωμένη στην αγκαλιά του μπαμπά
μύριζε το γέλιο τους στο στόμα της κι εκείνος ένα γινόταν
παιδί και κρύβονταν στην αγκαλιά της.
Οι φράουλες απ το φουστάνι της εσπαγαν στον ουρανίσκο
κι εκείνα τα κεράσια σκουλαρίκια τα φορούσε 
στήνοντας το μίσχο της στα τακούνια της μαμάς . 
Τα παπούτσια της τώρα μύριζαν τις πατούσες
των δικών της μικρών σβούρων. Τα δάχτυλα μεγάλωσαν
κι έγιναν αγκαλιά να ρουφάν τις μικρές πινελιές
των χυμών της.Η γνωριμία της με τον σύντροφό της 
ένας μικρός πόλεμος.Αλλιώς ειναι οι άνθρωποι 
κι αυτό τους κάνει πιo όμορφους
κι αγνάντι από το λόφο περίμενε ένα φιλί .
Να μάθει το δρόμο του να γνωριστεί με την αυλή της
να πετάξουν τα πρέπει να διώξουν τα τάχα να μείνουν
γυμνοί φορώντας μονάχα μια λωρίδα που να χωρίζει 
τον κόσμο από κείνους.Να μπορεί να βλέπει το βλέμμα 
ακόμη κι αν ήταν θολό.Ένα συμπλήρωμα των δυο τους
που να μη δείχνει κανένα μισό τοπίο
Πόσες γραντζουνιές φόρεσαν μέχρι να ρθει κείνο το ρόδι
να δείξει τους σπόρους του . Σπορά σπορά 
σε ένα κήπο καρδιάς.Και τι όμορφα που πέταγαν 
τα χελιδόνια κερδίζοντας τον ουρανό πλεγμένα 
στα δάχτυλά τους.Να περπατάς μαζί στον ίδιο ήλιο 
με ξέχωρα φτερά μεγάλο πράγμα.Μήτε το όρος μήτε
η κατηφοριά διστάζουν στο κολύμπι της ίδιας θάλασσας
Ωχου !! ξεχάστηκε . Α! νάτο το πρώτο μήνυμα .
Γυρίζω την Πέμπτη . Είμαι μέσα κανόνισε το
με τις άλλες Γιώτα. Ε ναι !!το ήξερε πρώτη θα απαντούσε
η Γιώτα δεν είχε υποχρεώσεις.
Υποχρεώσεις τι άχαρη λέξη λες και μιλάς 
για καταναγκαστικά έργα.Κι όμως όσα κάνεις 
ειναι όσα θες όσα αφήνεις εσύ κι αυτά που αγαπάς
εκτός κι αν τα λένε εργασία . Εκεί άλλος ο εργολάβος.
Άντε κορίτσια να μαζευόμαστε επιτέλους ..ψιθύρισε
Τα κλειδιά στην πόρτα έφερναν το Μίλτο .
Τι ωραία που μύρισε η βραδιά αγάπη !!
Σε αναμονή λοιπόν αφού απάντησε η Γιώτα 

θα ξετσούμιζαν και οι άλλες σιγά σιγά
βγαίνοντας από την κυψέλη τους σαν μικρές
μελισσούλες που έμαθαν να ζουζουνίζουν
στο τριαντάφυλλο της φιλίας.
Η Γιώτα μια γυναίκα που πάλεψε να αποδείξει
πως ειναι άνθρωπος . Φέρνοντας στο νου
τα πρώτα χρόνια της δουλειάς στην εταιρεία '' Βαβυλών ''
Ανδροκρατούμενος χώρος βλέπεις τότε το
να είσαι λογιστής απαιτούσε μυαλό .
Και άντε να το βρεις στις γυναίκες.Αυτές για κανα δυο 
κουτσούβελα ήταν ή για κάποια πρόσοψη
βιτρίνας προσελκύοντας τον κόσμο .
Είδε και έπαθε να καταφέρει να μην πατήσει
τις μπανονόφλουδες. Να μάθουν να την αποκαλούν 
με το επώνυμό της και μόνο οι λίγοι που εκείνη,
διάλεξε να φωνάζουν το όνομά της. Μα μήπως 
κι οι γονείς της που μεγάλωσαν σε φτωχούς καιρούς
δεν τραβούσαν το τιμόνι ρίχνοντας βάρος στη βάρκα της .
Παντρέψου παιδί μου να ησυχάσεις . Λες κι ο γάμος 
ήταν η λύτρωση όλα ωραία όλα ανθηρά .
Μα σε κείνη δεν είχε κάνει το κλικ που θα την έδενε 
με ένα άνθρωπο που να ξυπνά και να κοιμάται 
στην ίδια γωνιά. Ελεύθερος άνθρωπος ..τι αστείο
πόσο ελεύθερα να αναπνεύσεις ανάμεσα σε καπνούς.
Μα κείνη είχε το τρόπο της . Μετέφερε την άνοιξη 
ακόμα και στα χιόνια. Δυνατός άνθρωπος.Στα μάτια γυρνά
η εικόνα από κείνο το βράδυ ,που διηγώντας μας 
το περιστατικό τα γέλια μας έφταναν στα κλαδιά 
του δέντρου και σαν πολλαπλασιαστές άνοιγαν φύλλα
στο χώρο της ψυχής .Που λέτε πάω να πιω ένα ποτό 
στο μπαράκι της γωνίας εχει μια πανέμορφη τραγουδοποιό
με μελωδικότατη φωνή που με μαγεύει . 
Μπαίνοντας στο μπαρ νιώθω εκείνο το γυναίκα μόνη
ψάχνει.Όχι βρε αδερφέ άνθρωπος θέλει να ακούσει 
το τραγούδι.Στο δίπλα τραπεζάκι τρεις τύποι 
σεργιανούσανε στο τριγύρω . Σε λίγο μου ρχεται
ένα σφηνάκι από τον κύριο μου λέει η κοπέλα 
με το δίσκο. Στον κύριο της απαντώ με επιστροφή .
Βρε φίλε αν ήθελα κάποιον να με προσέχει θα τον 
είχα μαζί .Μα μη νομίζεται όχι μονάχα οι άντρες 
α!! να είμαστε δίκαιοι.Στο απέναντι τραπέζι μια παρέα
γυναικών γεμάτο κους κους και τρέλα φανέρωναν 
τα μάτια τους πάνω μου . Αχ πως την ξέρω αυτή τη σκέψη
της άβουλης γνωριμίας με το σώμα . Απ το λυπητερό ύφος στο εκείνο αχ η καημένη που έμενα μου ίσιωνε το μαλλί από σγουρό που ήταν, μέχρι το
τι θέλει τώρα μόνη καμία από αυτές θα ειναι . 
Όμοιες των ομοίων.Το τι γελούσα μέσα μου δεν λέγεται .
Όχι όχι δεν ήμουν από κείνες που άμα πατήσουν
ένα αντρικό φύλλο σηκώνουν παντιέρα .
Το χέρι χέρι ειναι το φυλαχτό μου μα να πάρει,
τώρα θέλω να κεράσω τον εαυτό μου .
Να τον βγάλω βόλτα να ξεκουράσω 
τα πόδια της μέρας μου.Σε λίγο μια όμορφη ξανθιά 
κοπέλα με ρωτούσε .Έχετε μήπως αναπτήρα;
Με χαρά έδωσα τον αναπτήρα στην κοπέλα. 
Ευχαριστώντας με έκατσε στο μπροστινό τραπεζάκι . 
Στάνιαρα που λένε κι ένα χαμόγελο πήρε το μέρος
της καρδιάς ψελλίζοντας ειρωνικά . Δυο γυναίκες μόνες
Η αγγελική φωνή της Δάφνης σκόρπισε κάθε σκέψη μου
και ξαναγύρισα στο αρχικό μου στάδιο . Άνθρωπος.
Αχ η Γιώτα τι όμορφη ψυχή ένας κρίκος που έδενε
σ' αγιάζι και ήλιο φωτίζοντας μονάχα το πλευρό
των γέλιων .Όμορφο που ναι να αγαπάς !!!!!

Πρωινός καφές τι απόλαυση
Τα παιδιά για παιχνίδι στην αυλή.
Ο Μίλτος στο πρωινό του περπάτημα
κι εγώ αφημένη στο μπαλκόνι
με μια κούπα να αχνίζει τη μυρουδιά του καφέ .
Μμμ ώρα λοιπόν να δω τι κάναν τα κορίτσια μου
''έχετε δύο μηνύματα '' διαβάζοντας τούτες τις λέξεις
τα μάτια μου πέφτουν στα γλαρόπουλα .
Έρχεται καράβι κι αυτά μες την τρελή χαρα
μακρινοί φύλακες των πλοίων σιγοντάρουν
τη ρότα για το αραξοβόλι με τα φτερά τους .
Ωχου πάλι ξέφυγα . Ένα κλικ και στην οθόνη
η πιο κάλμα θάλασσα η Δήμητρα.
''Είμαι μέσα πες πότε .άντε γιατί πουλάκια
έκαναν τα μάτια μου να σας δω''
κι ακριβώς από κάτω '' καλημερααα
καιρός ήταν σφύρα κι έρχομαι'' Αντιγόνη
Τούτο το πετμέζι της λαλιάς η Δήμητρα
πως της είχε λείψει .Τούτη η γυναίκα 
βρε παιδί μου λες και είχε καταπιεί την ηρεμία
του κόσμου κι είχε χτίσει αηδόνια μέσα της ήταν .
Ακόμη κι όταν όλα σβούριζαν με θυμό όπως τότε
στην πρώτη της δουλειά που την απέλυσαν όχι γιατί
δεν έκανε τη δουλειά αλλά βλέπεις θα παντρευόταν
Αμάρτημα κι αυτό . Μα ναι όταν μας είπε 
πως η εργοδότης της,της μήνυσε πως, ξέρεις Δημητρούλα
πρέπεινα κάνουμε κάποιες περικοπές και να εσύ 
θα παντρευτείς κι αύριο μεθαύριο θα κάνεις και παιδιά
Έχουν υποχρεώσεις τα παιδιά κι εμείς εδώ θέλουμε
ένα άτομο να γίνεται η δουλειά μας χωρίς 
να τύχει να λείψει.Μα δε έχω λείψει της απάντησε 
Ναι αλλά μεθαύριο δεν ξέρεις .
Η Δήμητρα με ένα ήσυχο χαμόγελο της είχε απαντήσει
όπως νομίζεται κι απλά έφυγε . Όταν μας το πε;
καπνοί ρουθούνιζαν,σπάνανε βλέμματα , 
πετούσε η αγανάκτηση πάνω απ τα κεφάλια μας
Να πάρει για παιδικό σταθμό μιλούσαμε άμεσα σχέση
Μητέρα - παιδί . Πως τολμά . Α! και ποιος είπε
πως το συμφέρον εχει αισθήματα και φύλλο
Ανεξάρτητο ειναι να κουμαντάρει κάθε ποδάρι γης
Κι εκείνη .. δεν πειράζει βρε κορίτσια θα βρω αλλού .
Αλλού το αλλού ήταν μετά από ένα χρόνο .
Κορίτσια βρήκα δουλειά και το φώναζε τόσο χαρούμενη
λες και κέρδισε λαχνό. Μαζεμένες καθώς ειμασταν
στο σαλόνι της Μαρίας πεταχτήκαμε πάνω , αγκαλιές ,
φιλιά πειράγματα . Κοίτα που φτάσαμε να πανηγυρίζουμε
για αυτό που πουλάμε . Χέρια, πόδια , νου, 
αχ μα τι να πεις.Οκτάμηνο μη φανταστείτε έλεγε 
μετά βλέπουμε .Κι άρχισε να μιλά με κείνα τα μάτια 
για τα μικρούτσικα της.Όλα ένα κι ένα . 
Μικρές πεταλούδες που παίζανε,ζουζούνια που γύριζαν
με κοντά παντελόνια να ξυπνήσουν τον κόσμο
κεινα τα γέλια που σκόρπιζαν τα φύλλα και μυρίζουν ζωή
Μικρές κοντεσίνες που σκοντάφτουν στο φουρό τους
μόνο και μόνο να πιάσουν το σχοινάκι της ομάδας .
Κι εκείνοι οι μικροί ποπολάροι άγουροι επαναστάτες
στο κέρδος της μπάλας , του ύφους και του αγαπητικού.
Κι όσο η Δήμητρα κινιόταν στα μάτια μου ένας ήλιος
αγκάλιαζε το ειναι μου .
Πόση ευτυχία να χωρέσει σε λίγες στιγμές!!
Άρχισα να ακουμπώ τα πινέλα της Αντιγόνης
με κεινα τα μικρά καμπανάκια που σαν τρελά
χτυπούν κουβαλώντας πάνω τους μύριες μουσικές .
Ξέρεις τώρα θύμισες τις λένε . Τούτη η κοπελιά
με τα κόκκινα μαλλιά καμιά φορά νόμισες
πως ένας ουρανός την άφησε να πιάνει το χώμα
για να το μάθει να μιλάει . Να βλέπει ένα παράθυρο
κι απ το τζάμι να πετάγονται τα απομεινάρια της ζωής
Άλλοτε πάλι να την ξεβράζει η θάλασσα κι εκείνη
να παίζει με τα βότσαλα τραγούδι της χαράς.
Μα μήπως κι όταν γκρίζωνε το μέτωπό της
δεν φτερούγιζε ένας αρχινημένος χιονιάς
με κόκκινα φύλλα και χρυσοστόλιστες μπάντες.
Άμα η Αντιγόνη βάφτιζε τα πινέλα της τίποτε
δεν κινιόταν . Άντε το πολύ πολύ ένα απαλό αεράκι
να έσταζε στα μαλλιά της. Κι αυτό σιγανό 
μη και σκουντήξει την ανάσα της.Καλλιτέχνης. 
Χρόνια σπουδής κι ο τίτλος Ζωγράφος . 
Ξέρεις από εκείνους που μόλις απαντούν
ποια ειναι η δουλειά τους ένα α.. ακούγεται
να σφραγίζει την συνομιλία .
Κι εχει τόσες ερμηνείες πανάθεμα το . 
Γελά , κλαίει βαστά τα χέρια να μην βαρεθούνε 
ή και το αντίθετο να αγκαλιάσουν με λαχτάρα .
Α εδώ η ισοτιμία καλά κρατεί
Ακριβή η αναγνώριση στο πεζούλι 
κι ο άντρας και η γυναίκα
κι ας λαλεί ο πετεινός την άλλη μέρα .
Και να έβλεπα λέει τώρα πόσα πουλιά πετούν
στο κεφάλι της !!
Το τελευταίο κλικ το άκουσα την ώρα που ο Μίλτος 
έψαχνε να βρει κάτι παλιές φωτογραφίες μας 
με φίλους που είχα ανεβάσει .
Ωπ .τινάχτηκα.Το κοριτσάκι μου αυτή ειναι
η Μαρία τον ρώτησα ε; Μου απάντησε κουνώντας
καταφατικά το κεφάλι.Έτρεξα δίπλα να του να δω.
Κανόνισε το από βδομάδα που είμαι πρωινή
φιλάκια ..Μαρία.Μαία.Βάρδιες ..αυτές οι βάρδιες. 
Να καταλάβαιναν άραγε τι σημαίνει βάρδια
για μια γυναίκα; Ένα οργανόγραμμα που μήτε 
να ξεμυτίσεις απ την άκρη του δεν μπόραγες .
Δεμένα , η μαμά , η γυναίκα , η φίλη , η εργαζόμενη,
η νοικοκυρά σε ένα σπάγκο που όλο και άνοιγε . 
Τούτη την εβδομάδα τι να διαλέξω μας έλεγε
πολλές φορές ,να γίνω συγγενής να δω 
τους δικούς μου ή να κλέψω τις ώρες του Μιχάλη
να πιούμε κανένα ποτηράκι απ το ίδιο στόμα,
ή σεργιανίσω τις ώρες μου χαϊδεύοντας το σπίτι μου
Για το μαμά βέβαια ούτε λόγος. 
Αδιαπραγματευτος και μόνιμος αγκαλίτσας της μικρής 
Ναταλίας.Εδω δεν υπάρχουν ώρες και βάρδιες,
ειναι ο κόσμος όλος σε δυο μπούκλες.Σαν να την ακούω. 
Βρε παιδιά ξέρετε τι με ξεκουράζει ; κείνη
κείνη η ώρα που τραβώ ένα φυντάνι απ τη γη του
να δει τον ήλιο . Η στιγμή που όλοι οι πόνοι γίνονται
δάκρυα χαράς καθώς γεννιέται ένα αγγελούδι 
επί της γης.Κάθε φορά γεννιέμαι κι εγώ 
κάθε φορά που κείνο το τοσοδούλικο
που μ αρπάζει το δάχτυλο μου δείχνει 
γιατί συνεχίζω,μου μαθαίνει να τρέχω ,
με τα πατίνια της ελπίδας ,να σφουγγίζω 
κάθε χθες ζεσταίνοντας στον κόρφο μου πουλιά
κι ειναι όμορφα τα φτερά τους. Κόκκινα , κίτρινα,
μπλε,γαλάζια , πράσινα , μαβιά λουλούδια 
που δεν γνωρίζουν εποχές .
Τι βάρδια ομορφιάς θεέ μου !!!
Συνάντηση ..
Μεγάλος σαματάς . Αγκαλίτσες, φιλάκια, χαιρετούρες 
και κείνες οι κουβέντες των κοριτσιών, που ξέρεις 
από μια ράγα ξεκινάν κι αρχίζουν να γράφουν χιλιόμετρα 
τα χείλη , τα χέρια , τα μάτια . 
Καταφέραμε να βρεθούμε σήμερα . Τετάρτη απόγευμα 
Μέσα στο γλυκό τραγούδι της γλώσσας ένα ανεμάκι που μύριζε αγάπη .
Είδα τη Μαρία να κουβαλά γυναίκες βάρδιες ,
την Δήμητρα κοπελιές να κάνουν τραμπάλα 
στα σκαλάκια του χρόνου ,
Τη Γιώτα να ζώνεται από γυναίκες που ορθώνουν βήμα
πατώντας βιασμούς ψυχής,γυναίκες να αγωνίζονται
στο δικαίωμα στο ζύγι ισόβαρης ζυγαριάς της κοινωνίας , 
της παιδείας οχι αυτής που λυγά στους καιρούς 
μα αυτής που φουσκώνει το στέρνο στο ύψος της ανθρωπότητας ,
στο ακέφαλο βυζί που θηλάζει το δάσος,
στα δάχτυλα που πλέκουν καταγάλανες θάλασσες ,
των νόμων, δικαίωμα στον άνθρωπο .
Την Αντιγόνη να κουβαλά γυναίκες παπαρούνες 
να ομορφαίνουν τα λιβάδια,στυλώνοντας το φως τους
κι εμένα να αγκαλιάζω γυναίκες , μαύρες , άσπρες 
κίτρινες ,άχραντες μολυβιές να βλέπουν 
το τίμημα της φλόγας,της γιορτής ΓΥΝΑΙΚΑ 
κι έτσι είδα το δρόμο της ισοτιμίας . 
Μακρύς κι ατέρμονος . Μα θα τον περπατήσουμε !

Lena Monastiriotou