Αρνούμαι το υπάρχω και ζω

Κοίτα άνθρωπε πες με όπως θες 
καμία γνώμη δεν πρόκειται να σου αλλάξω 
Άνοιξα την ψυχή μου και σου είπα προχώρα 
τα μάτια μου και είπα μπες 
το νου μου και φώναξα δες
την καρδιά μου κι είπα μείνε 
Αρνούμαι τους τοίχους 
τα ψεύτικα βλέμματα 
κείνα που όλα τα γνωρίζουν 
και τίποτα δεν ξέρουν 
αρνούμαι τα πόδια που πατούν 
δίχως μια στάλα άνοιξης 
αρνούμαι τα όνειρα δίχως ουρανό 
τα γράμματα που ξένες λέξεις πετούν 
αρνούμαι τα άκοπα νυχτέρια 
δίχως τη γεύση της μοιρασιάς 
αρνούμαι τα εύκολα βήματα 
σκόρπια να τριγυρίζουν στο κενό
μοιράζοντας γη και ουρανό
αρνούμαι τις τάχα αποστάσεις 
φοβάμαι μόνο το χώρια της ψυχής 
αρνούμαι τις κρίσεις δίχως μάτια 
πλεγμένες σε ένα άδειο εγώ 
κι ότι έμαθα να το κρατώ 
μύρο και άγιο φυλαχτό 
ειν το δικό μου αγαπώ 
μα δε σου το χρεώνω 
μονάχα σε ένα ευχαριστώ 
θα απλώσω τη φωνή μου 
που νιώθω που έμαθα πλάι του να ζω 
κι ειναι η δική μου αγάπη 
που άνθρωπο μ έκανε να δω !