Τυχαία συνάντηση

Μόλις είχε τελειώσει η ταινία

Ένα χαρούμενο σκηνικό έμενε ακόμα στα χείλη
να φέγγει το σκοτεινό διάδρομο
Βγήκε έξω να κλέψει λίγη μυρουδιά υάκινθου .
Γέμισαν τα πνευμόνια της
μικρές μεθυσμένες πεταλούδες
που ξεδιψούσαν στα νερά της

Τον είδε από μακριά ,να γελά με τα καμώματα
του αντικρινού καπέλου που έμενε σε ένα ψιλό κορμί
Ξαφνικά τα βλέμματα συναντήθηκαν
σαν και λες είχαν κουμπώσει
οι μαγνήτες στην άκρια των ματιών

Μια τρελή αμηχανία κουνούσε το μαντήλι της
γελώντας με τα λικνίσματα της στάσης του χρόνου .
Επιτέλους εκείνος έσπασε τη σιωπή
Λίγες κουβέντες παλιές και νέες
-Τι κάνεις,πως είσαι, τα σταθερά καθημερινά
παπούτσια της συνήθειας
Που χάθηκες τη ρώτησε ;κι αμέσως μετά ,
έτσι που να μην μπορεί να απλώσει τα πόδια του το κενό
ξέρεις; η Μαρία με ρωτούσε που να σαι .
Στεναχωρήθηκε με τη φυγή σου .
-Με λίγες κουβέντες του εξήγησε
που ήταν τι έκανε ,ζωγραφιές που φώναζαν
χωρίς να μιλάνε .
Την θέση του λόγου είχαν πάρει πια τα μάτια
μόνο που απότομα ξύπνησε από τα χείλη της
ένα παλιό παράπονο και δίχως να προλάβει
να του κρατήσει το χέρι ακούστηκε .
-Καλά όλοι οι άλλοι .Πότε έσπασαν τον πάγο στα δάχτυλα
πότε στέγνωναν τις στάλες στα κόκκινα φύλλα
μα εσύ ..εσύ ήσουν το καλοκαίρι μου , εσύ με ήξερες
Ήξερες σου είχα εμπιστευτεί ..εσύ .. ήξερες
Πόσες βιτρίνες κόστισαν τα μικρά μου τσαλακωμένα
πέταλα ,γιατί;
Βάραιναν τα μάτια του
- να πάρει ευχή πάψε να κοιτάς το πάτωμα .
Η ίδια αμηχανία αυτή τη φορά με βαριά
βήματα . Πρέπει να φύγω του είπε .
Χώρισαν και πάλι με σπασμένο χαμόγελο

Απέναντι μόλις είχε στολιστεί μια τριανταφυλλιά
με τρίχρωμα ξεπεταρούδια .
Τα μάτια της γέμισαν λουλούδια
και βάζοντας το χέρι στην τσέπη
έπιασε πάλι το ακριβό της χαμόγελο .
Α!! βρε ζωή της ψιθύρισε ,
ξέχασες πως η άνοιξη με γέννησε
και η νονά μου ειν ηλιαχτίδα;
θαρρούσες πως θα χαθώ στη σιγή του χρόνου ;
Στη θάλασσα της ψυχής γεννήθηκα
κι ανέβηκα τα κύματα της μέχρι να βρω τα χείλη
να μείνω εκεί σαν μια εποχή που ήπιε τον ήλιο
σε αμάραντο ποτήρι και τριγυρνά σε κάθε αυγή
τρυγώντας σου τη γύρη!