Άγνωστη καμπάνα

Να ταν μήπως κείνες οι στάλες
που χόρευαν στην κουπαστή
μηνύματα που ξύπναγαν τη λήθη
της φορεσιάς το ναύλο να ακουστεί

μπας και διψάσει η ανάγκη για ψωμί
και βγει στους δρόμους να φανεί
το άγουρο το βλέμμα με σπίθας το κερί
να ανάψει πυροτέχνημα να φωτιστεί η γη

κι εσύ που μέσα μου χτυπάς
σαν άγνωστη δική καμπάνα
παίρνεις το μονοπάτι που βαστώ
δένεις στα μάτια  ήλιου το σταυρό

Ωραίες που ναι οι μυρτιές ήσυχα αντηχούν
σαν στήνουν πυροφάνι το νόστο σαν καλούν
να κουδουνίσουν οι ανοιχτές γιορτές
που χύθηκαν στο χώμα ρίζες γεννήσανε πνοές

να με θωρείς της άνοιξης κελί
που δραπετεύει σε ένα φιλί της χαραυγής
να σε βαφτίζω ανατολή ζωσμένη στο λιοπύρι
κι όλα να στάζουν μια κόκκινη βροχή

που γίνηκε ζωή κι έσπασε συνήθειας το ποτήρι !