Γητευτής της κορυφής

Διάλεξε το δικό του τρόπο

να περπατά στα σύνορα του κόσμου
Μύρισε τα πεύκα , το τριφύλλι
κι αγνάντευε στο πέλαο
που χρώματα δεν έχουν τα κύματα
Ακούς μονάχα τις φωνές τους
κείνες που κρυμμένες
πίσω από τις γρίλιες
κουβεντιάζουν το άγνωστο .
Πληρώνουν το τίμημα της δύσης
και ανάβουν το σπίρτο
της προσμονής .
Μήτε τον ένοιαζε
το στράβωμα του σύννεφου
μήτε τ αγιάζι που φώλιασε
στις φτέρνες του καιρού  .
Όλα είχαν τον λόγο της ύπαρξης
Κι αν δεν κατάφερνε
να φανούν κείνες
οι μικρές περικοκλάδες
που στόλιζαν τα πέταλα
πάντα ένα αστέρι 

θα έφτανε στο βλέμμα τους.
Έφτανε ένα ηλιοτρόπιο
να ζεσταίνει τη μέρα
κι ένα κομμάτι φεγγαριού
να στεριώνει σαν  φέτα στο περβάζι
του ουρανού .
Έτσι κι αλλιώς το φιλί του
έσταζε πάντα στα χείλη

που το διψούσαν
κι ο λόγος του στη σκέψη 

της κόκκινης κλωστής
Σαν γητευτής κορυφής
που μοίραζε τη μυρουδιά του κάμπου
στο ανάχωμα που ζύγωνε
το ύψος ..της ψυχής !