Δίστομο

Στα ανθισμένα χώματα

εκεί που ακόμη
στράφτουν οι φωνές
κι αντιλαλούν
γέλια μαυροντυμένων

Γυναίκα εσύ
θα εγκυμονείς
τη φορεσιά της λευτεριάς

Παιδί εσύ αγέννητο
θα τραγουδάς
το πόνημα του ήλιου

Άντρας εσύ θα πολεμάς
του άγριου καιρού
στυφό μελτέμι να περάσεις
με τα άρμπουρα του λυτρωμού
το άχρονο νερό να πιεις
ειρήνη να κεράσεις

Τούτη η γη σου πως μιλά
μ αντρειοσύνη στα πουλιά
κι αφήνει για προικιό
βήμα μικρό να ανοίξουνε οι δρόμοι
μύριες πνοές να σβήσουν το θεριό

Εσύ ψυχή που γέννησες
ξάστερο φως του ουρανού
με το γυμνό δοξάρι

Κέντησες άσπρα νυφικά
στης παραμάνας το σχολειό
κι έσπειρες με σαϊτιά καρδιά
που να χει αετού φτερά
για δες τι γράφουν τα βουνά

πέτρα την πέτρα περνά η ιδέα
που κουβαλά ιδανικά
να στήσει λάβαρο θυμάρι να μυρίζει
κι απ το κουκούτσι μιας ελιάς
να φυτευτεί κόκκινο δέντρο ανθρωπιάς!