Δροσοσταλίδες

Όλα τα γνώρισα που έμεινα 
στο άγνωστο δεν ξέρω  
τα βύζαξα στις αρμαθιές της οξείας
Το πάντα της γραμματικής είδα 
τυφλή στο κενό και τίποτε στο είμαι 

Από ένα σύμφωνο
που μίλαγε σε φωνήεν γεννήθηκα
Έτσι έμαθα να μιλώ
με τα λουλούδια
να στρώνω στις πέτρες
του ουρανού να ξαποστάσω
μα δες .. τα λόγια σου αστέρια
κουβαλώ στις ράχες
στο χώμα μου μετρώ το βήμα σου
λίγο από σένα λίγο από μένα
έτσι που σαν με φοράς
να μυρίζεις το ειναι μου
έτσι που σαν σε κοιτώ
να λαφραίνω το βλέμμα σου
Έτσι γεννιούνται οι άνθρωποι
σταυρώνοντας τα χέρια
λύνουν τον κόμπο
ακροβατώντας ζυγίζουν το φως
έτσι απλά σαν κάποτε
να ήταν μαζί
σαν τώρα να φτερουγίζουν
στον ίδιο ουρανό
σαν αύριο να αποζητούν
τη βάρκα στο άγνωστο που κοιτούν
Έτσι σαν μικρές δροσοσταλίδες
που γέννησαν προτού
ακόμη γεννηθούν!