Φαμίλια ουρανού και γης

Τούτος ο τόπος γεμάτος κοχύλια
περαστικά χελιδόνια πότισε
θαρρείς και στις πλάτες
φαγούριζε μονάχη η ορφάνια

Τούτη η υγρή άμμο
γιοματάρια τσαμπιών μεγάλωσε
κι αρμένισαν στυφά κρασιά
ξύσιμο σμύρνας η ελπίδα

Τούτη η φαμίλια ουρανού και γης
γέννησε φλάμπουρα του ήλιου
κι αστέρωσε φωτιάς παιδιά
σπορά Αχέροντα και άδετη θηλιά

Τούτη η άρπα αγρύπνια εχει για χορδή
ροδίζει ο άνεμος και στα πουλιά μιλά
στεφάνι στην κορφή φορά
κι έμαθε να γελά στ αδράχτι και στην ερημιά

Τούτο το χώμα ψηλά το χτίσανε γερανοί
κι έγινε ο χρόνος τους φωλιά
αέναα να αναζητά διψά , λιοπύρι , πέταγμα
λυμένο ένα τραγούδι που σε χορό ξεσπά

Σπάστε χορτάρια τη σιωπή
τούτη η φωνή δε μένει στη σιγή
ανοίγει πέταλα στα θαλασσί της τα νερά
βρίσκει κοράλλια ανείπωτη ιστορία

γράφει περγαμηνές για νέα μελωδία !