Παράθυρο ψυχής

Ναι ..ναι ακόμη κι όταν βρέχει
είσαι όμορφος .
Περνά ο ουρανός στα μάτια σου
με εκείνο το μισό θάλασσα μισό σύννεφο.
Χορεύουν με τα κοχύλια οι στάλες σου
κι εκεί στην κουπαστή των βλεφάρων σου
γεννιέται μια υγρή σανίδα να ταξιδέψει στο απέραντο
Αλλάζεις χρώματα παίζοντας στο γαλαζοπράσινο
χορτάρι που ξεδιψά στο βλέμμα σου
Περνά ένα αλαφρύ αεράκι κι εσύ κυματίζεις
σαν μια γωνιά ήλιος που μόλις πρωτοξύπνησε
πιάνοντας απ το χέρι φυντάνια ηλιαχτίδες
να αρχίσουν να ντύνονται οι ανεμώνες
και τα κρίνα . Στολίζουν τα κατάρτια σου
τρίγωνες πολύχρωμες σημαιούλες της άνοιξης
κι έτσι ανθίζουν οι κήποι.
Ξέρεις σε βλέπω πάντα απ τ ανοιχτό παράθυρο
της ψυχής μου να περπατάς μέσα μου
ατέλειωτο φιλί . Θα μπορούσα να σου μιλώ
και να σε βαφτίζω απέραντη γη μα πως να ονοματίσεις
το νόημα της ζωής , να φυλλομετρήσεις την μυρουδιά
των χτύπων στο θρόισμα της ρίζας.
Και τούτο το καναρίνι πως τιτιβίζει το γέλιο μου !