Χωρίς όρια

Πάει καιρός

που δεν με σεργιανούν
του θεαθήναι τα στενά
Μυρίζω τον αέρα
στο λάλημα
ασβεστωμένης σκαλωσιάς
Γέρνω στα κύματα
που προσκαλούν τα άστρα
Μου φτάνει
ένα ψίχουλο γης
να φτάσω τον παράδεισο
Να περπατώ
κρατώντας σου το χέρι
κι αυτό να με ποτίζει
βρόχινη ξαστεριά
Να φτάνω στη σκέψη σου
μυρίζοντας
τη σκάλα του ουρανού σου
να μαι το γέλιο σου
στο φύσημα της αστραπής
Να σου χαρίζω ήλιο
με γέλιο μιας βροντής
Μου αρκεί
κείνος ο στίχος
που στα στήθη μου χτυπά
κι όταν σε αντικρίζει
παίρνει και σάρκα και οστά
Να κουβεντιάζω στο πρωί
σαν το νερό
που στην παλάμη σου έχει μπει
να σου ξυπνά το όνειρο
που ολονυκτίς
σκιτσάραμε σ ένα μαζί
μια αγκαλιά
κι ένα του φεγγαριού φιλί
Δεν έχει όρια η ζωή
αν την αγάπη έχει δει !