Το κλειδί που ξεκλειδώνει τα πόδια

- Ει! κεινα τα μικρά μας ονείρατα
τα θυμάσαι ;
Κείνα ντε με τα κοντά παντελονάκια
και τα αξούριστα μάγουλα
Σκάβανε τον ήλιο τους
να βρουν το μαξιλάρι να ψηλώσουν

- Αν τα θυμάμαι Παντελή
Ξεχνιούνται μωρέ οι πρώτες σάρκες
στο σώμα; Βάραινε η φτώχεια 
μα ανάλαφρη πέταγε η καρδιά
Τα πανηγύρια τ Απριλιού
τ ανέμισμα του Μάη 

- Ακόμα ακούω τη φλογέρα
να λαχταρίζει τα καλάθια του καιρού
Σα σφήγκες μωρέ πετάγονται
τα βάσανα με τούτα με τ άλλα
κι άιντε εσύ να ψάξεις να βρεις 
το κλειδί που ξεκλειδώνει τα πόδια 

- Εμ για τούτο σου λέω .. άλλα χρόνια 

- Πάλι τα χρόνια στη μέση φταίχτες γινήκαν;
μπας και δεν λιώνανε οι σόλες και τότες
στα πάγαινε έλα, μπας κι οι φάπες λιγότερο
πονούσαν σαν σεργιανούσανε οι ρήτορες
με κάλπικες κουβέντες; 
Α! Θωμά άσπρισαν τα μαλλιά μα που μυαλά
Δεν ειναι που κλέψαν το πιοτί
μα ειναι που άφηκαν καράφα αδειανή

- Στα λόγια μου έρχεσαι 

- Σιγά μην έρθω στα λόγια σου, να χαρούν τα κούφια
ει καρντάση δε μας τα πήραν όλα 

- Τι έμεινε βρε Παντελή ;

- Τα πόδια τα χέρια κι η φωνή

- Ε και;

- Τι και μωρέ ; περπάτα ίσια να νιώσει το παιδί
πως είσαι πλάι του μαζί, άνοιξε τα χέρια
στους κίτρινους στους μαύρους στο πέτρινο σκαλί
άνοιξη να μπει με δυνατές τις πλάτες 
κι άνεμο ένα γιατί.
Θαρρείς σάπισαν οι ρόγες από το τσαμπί ;
Χλομιάζει , ραγίζει το σκαρί 
μα ξέρει καμώματα θαλασσινά
που ξένος νους δε τα χει δει .

- Και τι θα γίνει σάμπως κάτι θα αλλάξει ; 

- Κι αν δεν απλώσεις τα σχοινιά πως θα βρεις 
ρούχα καθαρά
Χρωστάμε Θωμά χρωστάμε στη ζωή , στο χώμα ,
στο φιλί,στην αγκαλιά , στα αλόγατα
να τρέξουν στα λιβάδια ,
στα δάχτυλα τα ανοιχτά , στα φώτα τα λυτά

Παππού , παππού θα ρθεις να παίξουμε μπάλα;

σιωπή .. δύο χαμόγελα σε μια αγκαλιά από ώμους

- Χρωστάμε Παντελή