Μεγαλώσαμε 
και κοίτα πως παίζουμε σαν παιδιά .
σαν τότε . 
Με κρατάς απ το χέρι σε ένα λιβάδι 
που κάθε λογής καλούδια μετρά .
Φτιάξαμε τον δικό μας χαρταετό 
και κάθε μέρα του προσθέτουμε 
κρόσσια από όνειρα να πετά ψηλά. 
Κάναμε τις λέξεις αμάδα 
και μια μια τις ρίχνουμε στη θάλασσα
να ακουστεί το πλατσούρισμα
κι εμείς γελώντας να ψάχνουμε το βυθό 
που σεργιανούν τα αστέρια .
Κόψαμε τον κορμό της μνήμης στα δύό 
και μοιραζόμαστε τα κλαριά της ελπίδας
φωνάζοντας δυνατά τα λόγια της σιωπής μας .
Κρατήσαμε το παιδί και γίναμε μεγάλοι 
για τη ζωή μικροί για την ψυχή .
Κι έτσι βαδίζουμε ακόμα 
στην πλευρά της ανάσας .
Κι εγώ που ακούω αυτά που δε λες 
κι εσύ που κοιτάς κείνα που δεν δείχνω, 
σαν απροστάτευτοι κρίκοι στη καδένα  του κόσμου .
Βιτρό παράθυρα στο όλο της γης 
Χαμογελούν οι  καθρέφτες μας
και πως.. το γέλιο τους κρεμιέται απ τα μάτια !