Ακριβέ μου

πόσα πλάνα δε στρίμωξα
στα σπλάχνα σου ,βυθίζοντας τα λόγια
στα βαθιά του δρόμου
στην αρχή μια ελεύθερης σκέψης
Εκεί που οι αχινοί κουρνιάζουν
μη συναντήσουν το πέλμα
κι η θάλασσα μιλά με τους σταυρούς της .
Κανακεύω τις αρχοντιές της απλότητας
στο ανάκλιντρο λυχνάρι της ψυχής
Πως!!! ανταμείβονται οι λέξεις
δεμένες στα δάχτυλα σου
Φωτεινέ αλαφροΐσκιωτε ήλιε
την πρωτιά σου πλανεύω
στα σύνορα της ζωής
με μάτια σταυρωμένα
στα ασύνορα του κόσμου
στα ρούχα τ απλωμένα
στης λεύκας τ ακρογιάλι
στον ίσκιο που βυζαίνουν
οι νότες της αυγής !