Αφορισμένοι σε μύρου αναπνοή 

Μη φοβάσαι τούτους που λυγάν

πέρασμα γίνονται 

ρυάκια που κυλούν 

ασβέστωμα να χρωματίσει ο τοίχος

δίψα στο χώμα που γελούν 

ίδρος κλαδιού 

και φλάμπουρο του πεύκου 

ακροβατούν 

σαν νυχτοβάτες της στιγμής 

πέφτουν σε αλμυρό κενό 

μα έχουν φτάσει στην κορφή 

με μια απάτητη μορφή 

αφορισμένου που χει πιει 

αργά του ήλιου το φιλί

κι απ την αρχή γεννιούνται 

με ένα ρόδο κι ένα τσαμπί σταφύλι

άρωμα να χει η ζωή 

και ποταμό αγάπης 

για αναπνοή !