Ανεμοσκορπίσματα

Γερασμένη κυρά η συνήθεια 
με την ίδια αδέσποτη ματιά
άχρωμα μα πάντα 
κρεμασμένη στα χείλη της  μια άποψη 
ένα συμπέρασμα 
που κανε τον  κύκλο του νου
και αποφάσισε σε ποιο στασίδι θα μείνει

χωρίς το ίχνος του γιατί
το  αγιασμένο.. πως 
το  φίλημα  του μήπως 
έτσι ..δανεικά κι αγύριστα 
ανεμοσκορπίσματα  των δικών μας θέλω
κατά πως βολεύει  
έτσι που να μας χαμογελά ένα ‘’αθώος ‘’

αποκαΐδια λέξεων 
στις στάχτες που μείναν  για να  θυμίζουν
κείνα τα βλέμματα  που περνούν σαν σκιές
απορημένο παιδικό που ρωτά γιατί το τιμωρούν
απόγνωσης  από ξεραμένα στεγνά ακροδάχτυλα 
γκρίζα στο σκότος της σιγής 
κι εκείνα  που μια ειρωνεία τους χαμογελά

πότε θα μάθουμε 
ποια ώρα θαναι  αυτή που το νοιάζομαι
θαχει στρώσει λευκό τραπεζομάντηλο   
με φίλεμα αλήθειας 
ποιος ρωτά για το δάκρυ που τρέχει;
ποιος κοιτά το γέλιο που χαράζει  στα χείλη
κείνο  που λίγο απ την τρέλα απέχει; 

κλειστά παράθυρα  
στην αυλή σκορπισμένα τα λόγια 
κι από  τα μάτια ενός  στίχου
φεύγουν καρδιάς ημερολόγια 
που πήγε η ψυχή;  που χάθηκε σε ποια ρωγμή
χαραματιά  που καίει τα σωθικά η σιωπή
αλαλαγμός  του  τίποτε του πουθενά

εγώ ..εσύ.. όλοι  μπλεγμένοι  σε μια ανέμη 
ψάχνοντας την άκρη της  λευκής κλωστής
εκεί που η φωνή θα ακούγεται 
ο ήλιος θα λαμπυρίζει στη ματιά 
η αυγή  θα κυκλώνει τη ανάσα 
το ηλιοβασίλεμα  θα ακουμπά τα βλέφαρα 
στο κόκκινο  της  ομορφιάς 
στο  λιμάνι  των γλάρων  
που τιτιβίζοντας  απλώνουν τα χέρια 
κι ακουμπούν  αγκαλιά στο βράχο της .. ζωής 
στον όρμο που γράφει το κύμα 
είμαι εδώ  στο πλάι σου  κομμάτι σου 
να ανασαίνω ..να ζεις!