Όλο τον κόσμο τριγυρνούν ...θάλασσες και βουνά περνούν
τριγήσαν αμπέλια ουρανούς... γνώρισαν χίλιους κεραυνούς
είδαν φωτιά μα κι αστραπές ...που βγαίνανε απο ψυχές
αντίκρυσαν την μοίρα ...μια μαυροφόρα κακομοίρα
κατάρα είχανε βαριά ...να μην κοιτάνε πιό βαθιά
ότι μπροστά τους θα περνά ...
να μην αφήνει ίχνη και πατημασιά
έτσι περνουσαν τον καιρό ...ζητούσαν να βρουν θησαυρό
κι απόμειναν σε μια γωνιά ...έρημα , μόνα ...σκοτεινά
δυό μάτια μόνο ανοιχτά .

περνά διαβάτης σκεπτικός κι αναρωτιέται μοναχός
πως βρέθηκαν αυτά εκεί ...χωρίς πνοή ;
η περιέργεια τον σκουντά ..
και τα ρωτάει τι έγινε και μείναν μοναχά;
αυτά σαν ένα μια φωνή του απαντούν 
κατάρα τα έδωσε νεραϊδα ..μ΄άδεια την καρδιά...
πόσο λυπήθηκε ο φτωχός συνέχισε το δρόμο μοναχός...
παιρνει δρομάκια και ατραπούς ...
περνά τους δύσκολους καιρούς
αφήνει χρόνους χαλεπούς

σε όμορφο λιβάδι ...ξαπόστασε ένα βράδυ
ακούει χίλιες μουσικές βιολιά και λύρες μαγικές
στον κάμπο στήσανε χορό ..ψυχές με μεταξένιο ουρανό
τις πλησιάζει ..και αυτές.. γέλια του δίνουν και χαρές
του πρόσφεραν κρασί γλυκό ..για καλωσόρισμα αυτό 
τραπέζι του στρώσαν ...να φάει και να πιεί 
από μαγείρισα εκλεκτή ...Αγάπη .....στο όνομα αυτή.
οι κόρες της πυγολαμπίδες της ζωής ..ψυχές νεραϊδες αυτές.

δεν άντεξε στον πειρασμό τις είπε για τα μάτια...
κι όλες κοιτούσαν με καημό...και έναν λυγμό κομμάτια
μιά κόρη της πετάχτηκε και μ΄ένα γέλιο στο λαιμό
μια ελπίδα ζωγραφιά μ όμορφη φορεσιά
είπε εγώ θα πάω να τα βρώ κίνησε γή και ουρανό
βγήκε σε τούνελ μαγικό...

μα να που αντίκρυσε μπροστά τα μάτια εκείνα αδειανά
εκείνα ψάχναν τη χαρά εκείνη είχε αγάπη στην καρδιά
Αχώριστοι γίναν θαρείς σ΄ένα φεγγάρι μιας γιορτής
μην είναι μόνα τους αυτά τα κέντησε μες την ψυχή
μη χάσουνε ποτέ αυτή τα έκρυψε σαν φυλαχτό
μέσα στον άγιο της βυθό ...τώρα αν τύχει και τα βρείς...


είναι τα μάτια της ψυχής!