Απέθαντη πηγή 

Έζεψε η μέρα ηλιαχτίδες
γκέμια της δυό γλυκά φιλιά
στα μάτια της δροσοσταλίδες
πετούν μ’ ολόλευκα φτερά

πέπλο της έσυρε το γέλιο
σκέπασε πίκρα και λυγμούς
η άνοιξη έγραψε ευαγγέλιο
ύμνους να ψάλει αγγελικούς

πέτα το δάκρυ στη φλογέρα
να βγάλει νότες της ψυχής
στους ήχους της μια άγια βέρα
της νύφης της υπομονής

γέρνει ο ήλιος σε ανθισμένη γη
λούζεται σε κρύσταλλα του δυόσμου
με χτένι σταλακτίτη από πηγή
σε ποταμό απ ανθρωπιά του κόσμου

πιες του γεροπλάτανου πνοή
μες τη σκιά του κρύψε τη θλίψη
ντύσε το δάκρυ με του μελιού αναπνοή
κατάσαρκα να το φοράς η ερημιά να λείψει

κράτα στη λίμνη των χειλιών ένα φιλί
στην αγκαλιά του φάρου την ελπίδα
να καίει σαν ένα άσβηστο κερί
η αγάπη απέθαντη πηγή …του πηγαιμού αχτίδα !