Ποίημα σιωπής 

Πέρασες πάλι απ τα γνώριμα στενά 
κείνα που κοιτούν τον ήλιο κατάματα
κεντήστρες στου αργαλειού τη βελονιά
λέξεις που γδέρνουν με σπαθιά
στη ρόκα τους το νήμα εξουσιάζει
δεν πειράζει …
αντάμωσες δυο δάκρυα πάνω στο λόφο της ψυχής
τα σκούπισες μη και φανεί το χρώμα
γύρισες το βλέμμα σου αλλού στη δίνη μη μπλεχτείς
θα γράψεις για τον έρωτα για βράδια αξημέρωτα
πιάνεις την πένα και μιλάς με μιας ανάμνησης γιορτή
μιας στιγμής ανάσα για να αντέχει η ζωή
ξεστρατισμένα όνειρα στο δώμα του γιαλού
μικρές αποσταξιές πνοής στην άκρη του κενού
δίπλα σου περνά ένα παράπονο με πυρετό που στάζει
μα ..δεν πειράζει
δυο μάτια μελαγχολικά ρωτούν ένα γιατί
ο νους τρέχει σαν άτι να κρυφτεί
δεν το αντέχει απάντηση να βρει
ν απέχει θέλει … σ απόσταση η ψυχή
η πίκρα έστησε χορό στου άγνωστου την πίστα
κι εσύ τα βήματα κοιτάς σαν να ναι πέταλα δροσιάς
αρνείσαι να αναμετρηθείς με όσα δεν μπορείς να δεις
και προσπερνάς.... ότι σου μοιάζει όταν πονάς
δεν πειράζει ..
δένεις σε κόμπους τη λύπη φτιάχνεις με φιόγκους τη χαρά
κλείνεις τις αγωνίες σε κελιά λεύτερη την ανεμελιά
φιλιά με γεύση ανθόμελου κερνάς χείλη σα σκόνη που σκορπάς
κι οι αγκαλιές βουτιές που χουν γκρεμίσει τις καρδιές
τυλίγεις φλασκιά από αμυχές να καλυφτούν οι ουλές
τρέμεις σε άγουρο κλαδί στα φύλλα του ρίχνεις πληγή
κι αν σου χιμήξει η αγανάκτηση μ ορμή
καντήλι ανάβεις τάμα της λησμονιάς πηγή
μα ξέρεις ;πειράζει
να αποφεύγεις τη ζωή να της γυρνάς την πλάτη σα να τανε απάτη
το πείσμα σου κάνε σταυρό καδένα σου τα μάτια του παιδιού  

που μέσα σου κρυφά κοιτά κι ανθίζει της θάλασσας πνοή
σαν μενταγιόν να το φοράς που χει το σχήμα της καρδιάς
ντύσου με μάτια της ψυχής χαραματιά στα εσώψυχα να μπεις
γράψε ένα ποίημα της σιωπής σ άγραφο τόμο μιας κραυγής
τις χούφτες άνοιξε να δεις αλήθειας τα σημάδια
μέσα απ τον πόνο να γελάς να σπάζεις δάκρυα χαράς
να πολεμάς .. να πολεμάς ... για ότι αξίζει ν αγαπάς !