Να ακούς με την καρδιά

Ακούς;

Ξέρεις  σε τούτη τη γωνιά

γεννιούνται ατίθασες καμπάνες

σμιλεύουν σταλιά σταλιά

στην πέτρα τα λουλούδια

τα πιο όμορφα τραγούδια

στο θρόισμα των φύλλων

γέρνουν γλυκά τα βήματα

της φλογέρας,  στη μουσική

του νιώθω

Τίποτε πιότερο από το φως της καρδιάς

τούτος ο ήλιος βαθιά φεγγοβολάει

Ήσυχα που ναι στους χτύπους της

Η θάλασσα δεν λησμονεί

ακόμη πετά τα φλόγιστρα της

κι εκεί που θαρρείς  πως στο κουκούλι

μίκραιναν  τα φτερά της πεταλούδας

μεγαλώνουν  στα χείλη του φιλιού

τόσο που στη χούφτα κρατούν  ουρανό

οι ηλιόπετρες στοιβάζουν τις σπίθες τους

στα αλωνάρια της άσβηστης φλόγας

συνοδοιπόροι που γελούν με μάτια

μικροί ακροβάτες  που κλείσανε τον κόσμο

μαθαίνοντας τα αλφαβητάρι της πνοής

Ξέρεις σε τούτο το νησί

οι άνθρωποι μεγαλώνουν μικροί

κι έτσι δε λείπει το απλό κλωνάρι

που ζεσταίνει το δέντρο

και το χρυσοφυλλο πέφτει  απαλά

γλυκό από νεράντζι  αγκαλιά

κι ατέλειωτη η μοιρασιά

από αηδονιού φτερά

να παίρνει ο δρόμος ευωδιά

Να ακούς με την καρδιά

Ακούς;