Ηχώ τιμής

Ξύπνησε πρωί  έτσι όπως ξυπνούν τα μάτια μιας κάποιας ηλικίας 

Τι άχαρη γλώσσα κι αυτή. Και επειδή βαδίζει ο χρόνος ;βρίσκει χαλινάρια η καρδιά; Μωρέ τούτη εχει μια μνήμη πεταλούδα κι όπου θέλει πετά με μια της δρασκελιά.Κάθε χρόνο τούτη η μέρα δάγκωνε τα στήθια Κι αυτός για να κρύψει τη μελανιά τους φίλους καλούσε.Κιτρινισμένες σελίδες μα ακόμη στα αυτιά του τσίριζαν οι ρόδες , απ τα ξέφρενα γεμάτα παραλογισμό κι αδέσποτη τρέλα κείνων των παρανοϊκών που με τα σιρίτια τους όριζαν τον κόσμο, με σύνορα τον άνθρωπο απ τον άνθρωπο. Φωνές, κραυγές κι εκείνα τα ποδοβολητά χτυπήματα αλόγου θαρρείς που ανοιγοκλειναν τα παντζούρια. Ποια να ταν τα πεσμένα σώματα στην άσφαλτο;.Νύχτα χωρίς ταυτότητα.Α να κι ο Δημήτρης. Ήσυχο παιδί παιδικός φίλος .Μονάχα με κανένα ματς ακουγόταν λίγο πιότερο η φωνή του. Μα κείνο το βράδυ που τον κυνήγαγαν οι μπάτσοι χωρίς δισταγμό τον άκουσε να του λέει, έλα μέσα μωρέ εμένα δε θα με ψάξουν. Κι ύστερα πως θυμόταν κείνο το σταματημένο δάκρυ του, που την άσχημη Τετάρτη μπουζουριάζαν τον Μηνά .Μετά ήρθαν τα σφαγεία. Λευκές πόρτες κάτω απ τα μάτια του ήλιου.Στο φως της μέρας το αίμα έτσι ώστε στο σφύριγμα της νύχτας να θρέψει το χώμα κι ούτε γάτα ούτε ζημιά.Ακόμα φαγούριζε στα πόδια η αρμύρα απ τη Μακρόνησο κι η μαδημένη φλογέρα του Κωστή μουρμούριζε στα αυτιά . Κείνα τα γλέντια του θάρρους τραγούδαγαν σιγανά μέσα του. Η λευτεριά είναι σχολειό. Και πόσα σχολειά αλλάξαν .Άλλα αναλφάβητα μειναν ,άλλα έγραψαν στους τοίχους κι άλλα σώπασαν στα καινούργια παπούτσια.  Μα για τον Μηνά ανορθόγραφα σινιάλα μείναν .Φόρος τιμής στα αδέρφια η θύμηση .Όχι από κείνους με τα υποκριτικά στεφάνια στα χέρια της φόνισσας κληρονομιάς μα με το προσκύνημα του κόκκινου γαρύφαλλου ,
τούτο το άλμπουμ και τον μικρό εγγονό στην αγκαλιά ,που άκουγε ένα αληθινό παραμύθι κι ανέβαζε τους ήρωες του στα βουνά ,τους βάφτιζε πειρατές της θάλασσας και λύκους που φιλούσαν τις κοκκινοσκουφίτσες με την ελπίδα στα μαλλιά.Αλέξη να θυμάσαι να αγαπάς τον άνθρωπο. Γιατί παππού; Για να μη γίνεις ποτέ φασίστας.Τι είναι φασίστας παππού; Αυτός που δεν υπολογίζει τη ζωή  και μισεί τον  κόσμο γιέ μου.Κλείνοντας το άλμπουμ ο μικρός Μηνάς προσέχοντας τα λουλούδια στο βάζο του τραπεζιού όλος χαρά φώναξε.Κοίτα .. κοίτα παππού μια πασχαλίτσα εκεί στα φύλλα. Σαν εγγαστρίμυθος βάτραχος ακούστηκε ο Μηνάς .Να για τούτο άξιζε ο δρόμος για τούτο αξίζει να χει φωνή το όνειρο.
Γιατί κάθε φορά θα έρχεται ο ήλιος γιατί πίσω απ όλες τις εποχές φτεροκοπά μια άνοιξη!