Περνώ από τον ίδιο δρόμο του ήλιου 

με εκείνο το φαντεζί του που αστράφτει 

και που καμιά από τις κυκλάδες του 

δε σκέπασε η σκόνη . 

Τα μάτια μου δυο γαρύφαλλα

έτοιμα να σκορπίσουν τα φύλλα τους 

στα πέτρινα σοκάκια και τα πήλινα 

στόματα που παίζουν στον ουρανίσκο τους 

το άρωμα της γης τους.

Κλινοσκεπάσματα δυο λευκά σύννεφα 

να κουβαλούν στα βλέφαρα το γεύμα της σιωπής 

Και θέλω τόσα να σου πω 

που καμιά φορά μέσα τους χάνομαι 

Αφήνω τον ήχο μου νερό να κυλήσει να ξεδιψάς 

κι εκεί που νοτίζουν τα λόγια μου 

λεύκα γίνομαι να χει ο ίσκιος σου ψυχή 

και πάλι σωπαίνω 

και πως να ιστορήσεις σε ένα χαρτί 

την κόκκινη θάλασσα !