Σεπτέμβρης

Φορώντας την πανοπλία του τρυγητή
φάνηκε στο κατώφλι του χρόνου
στα μάτια του στάζει απ την πηγή
παράπονο αντίλαλος απ τη βοή του πόνου

οτι του αφήσαν καμμένα πέταλα στη γη
λίγες σταγόνες λευκής δροσιάς απο γέλιο
ένα ασημένιο φεγγάρι για αγάπη να μονολογεί
κι ένα κομματι απ αντοχή που μοιάζει με ευαγγέλιο

μύριοι οι αμπελώνες του προσμένανε τον ερχομό
γιομάτοι οι κοιτώνες του μικρές χρυσές ελπίδες
απ τα τσαμπιά οι ρόγες του στήνουν τρελό χορό
κι οργή απο τα σπάργανα να κόβουν τις ρυτίδες

τ αγέρι του απαλά φιλά της νύχτας χείλη δροσερά
ανάκλιντρα χρωματιστά των αστεριών τα σώματα 
να ξαποσταίνουν οι ψυχές σ όνείρων τα νερά
πνοές κρυστάλινες βαθιές με ρίζες στ άσπρα χώματα

στο βλέμμα του η νηνεμία μια κάλμα θάλασσα πλατιά
μα καίει στα σωθικά φωτια να σπάσει το φράγμα
στα χέρια του οι μέρες μ ασπίδες και ρόδα αγκαλιά 
να βγει απ το κωμα ο νους ..λευτεριας να γίνουν τάγμα!