Για πες μου τώρα 

η θάλασσα μερώνει στον ίσκιο της 

Εσύ τι κράτησες να στολίζει το μέτωπο

Στα δαχτυλίδια της

Ένιωσες τα διαλεχτά της χέρια;

Φόρεσες εκείνο τον ήλιο 

που σου χαρίστηκε 

τον αφρό της που μέσα στα τόσα 

μηνύματα ταίριαζε τα μάτια 

μονάχα στο βλέμμα σου 

Είδες τα σιωπηλά της χρώματα 

να μπερδεύονται στις τσέπες 

βάφοντας το όνομά σου 

στις άκρες του παντελονιού σου ; 

Πες μου έδεσες τους κρίκους 

που κάθε πρωί σου χάριζε 

να φτιάξεις χαμόγελα ζεστασιάς ;

Μην κυνηγάς λοιπόν το φως 

φύτεψε το στα βλέφαρα 

να περάσει βαθιά 

να ακούει η ψυχή παιδιάστικα

τον ήχο της καμπάνας 

Λιγόλογη είναι η καρδιά 

μα λευκόπετρα γεννιέται!