Όχι φίλε 

Δεν μ αρέσουν οι άνθρωποι 

που προσβάλλοντας 

κριμένοι πίσω απ το παραβάν 

υψώνουν τα τακούνια 

για να σηκώσουν το μπόι 

και σου μιλούν για θάρρος 

Το θάρρος στη ζωή το κράτησα 

για να μαζεύω στις τσέπες 

αγκάθια και να φυτρώνουν γιασεμιά

Δεν μ αρέσουν εκείνοι 

που πρωτοστατούν στην ανάσα 

και πριν σε δουν να αναπνέεις 

χρωματίζουν το χνώτο σου 

να λαμπυρίσει η πνοή τους 

Με κομμένη την αναπνοή 

βαδίζω ξεπροβοδίζοντας 

το γκρίζο απ τα στήθη 

να απλώσει το λευκό 

Ναι φίλε σιωπώ 

Σιωπώ και αλαργεύω το βήμα μου 

με δυο κύκλους καπνού 

κι ένα λουλούδι να τους θυμίζει το δάσος 

Κλειδώνω τους κριτές σε ένα γλωσσάρι 

της λησμονιάς μην ε βρουν άλλο δρόμο

στα χέρια μου κρατώ αγριολούλουδα χαράς 

ετούτα που μου χάρισαν να έχω φυλαχτό 

να μην ξεχνώ πως απ άνθρωπο γεννήθηκα 

και σ άνθρωπο χρωστώ 

Σιωπώ και τραγουδάω της γνώσης το σκοπό 

τίποτε που δεν έμαθα και τίποτα δεν είδα 

μιλώ σε κείνα που θα ρθουν σαν άγνωστη πατρίδα

αγέρας τρέχω στα στενά να μάθουν οι πόλεις 

πως κάλιο να βρεις τη βροχή να παίζει με τις στάλες 

παρά στου σύννεφου το γκρίζο να κρύβεις τις αντάρες 

μιλώ με κείνα τα πουλιά που χουν το άσπρο στα  μαλλιά 

και στην καρδιά τη φτέρη διάφανο περιστέρι 

Σαν σπόρος ήρθα απ τη γη και στη δική της μυρουδιά 

μαθαίνω πως χτίζεται η ανηφοριά και πως γελά η πλατεία 

που αντάμα εχει τις μπογιές και τα πινέλα από καρδιές !